Wanneer je aan de vertaling van Gods Woord mag werken, is het belangrijk dat je begrijpt welke vertaalkeuzes je lokale collega’s maken. Je zou bijvoorbeeld niet willen dat met een goedbedoelde vertaalpoging de pasgeboren Jezus in een wieg in plaats van in een kribbe wordt gelegd.

Engels wordt hier echter nauwelijks gesproken en bovendien bestaat er vaak nog geen woordenboek of grammatica van de minderheidstaal waarmee we mogen werken. Zodoende vullen onze eerste jaren zich vooral met taal- en cultuurstudie.

Telefoon geparkeerd

Een nieuwe taal leren gaat met vallen en opstaan. Zo denk ik het ene moment al een aardig woordje te kunnen spreken, om me even later te realiseren dat ik vol overtuiging vertelde dat ik mijn ”telefoon” (in plaats van de auto) verderop heb geparkeerd. Ook kan het kleinste verschil in toon ervoor zorgen dat ik mijn ”vriend” per ongeluk uitmaak voor ”varken”. Reden te meer om mezelf niet al te serieus nemen. Tegelijk vraagt het behoorlijk wat uithoudingsvermogen, zonder dat het resultaat direct zichtbaar is.

Dat gaat het ene moment gemakkelijker dan het andere. Eerlijk is eerlijk, van tijd tot tijd bekruipt me weleens de vraag waarom we op zo’n plek ver weg van familie en vaderland zijn. Graag zouden we mee kunnen praten, wanneer we horen hoe collega’s God aan het werk zien in de contacten die ze hebben. We moeten echter niet vergeten dat ook zij een lange tijd hebben moeten werken en wachten voordat ze op dit punt zijn aangekomen.

Aanwezig zijn

Dat anderen tastbare resultaten mogen zien van hun werk, betekent echter niet dat onze aanwezigheid er niet toe doet. Het feit dat we hier voor langere tijd zijn en investeren in het leren van de taal van de mensen, betekent veel. Dat we dit als jong gezin mogen doen, geeft nogal eens verbaasde blikken.

Het is waar: God heeft ons liefde in het hart gegeven voor dit prachtige land en zijn mensen. Het is werk van lange adem en zolang de Heere ons de adem geeft, mogen we trouw doorgaan, ook op momenten van tegenslag.

Zo mag alleen al ons aanwezig zijn vertellen dat ook de mensen op deze plaats waardevol zijn in Gods ogen.

Johan is, samen met zijn vrouw Anne en hun kinderen, uitgezonden door een hersteld hervormde gemeente naar Zuidoost-Azië. Zij werken daar voor Wycliffe Bijbelvertalers aan een vertaling van de Bijbel. Om veiligheidsredenen zijn hun namen gefingeerd.