Niet zelden wordt er verhuld schertsend of openlijk spottend gesproken over de ”streng gereformeerde” inwoners. Als ze een keer in het nieuws zijn, is het dikwijls vanwege hun achterhaalde standpunten of hun onverwachte burgerlijke ongehoorzaamheid. Aan talkshowtafels wordt er meewarig over gesproken of vol onbegrip het hoofd geschud.

Verschijnt er een keer een podcast of een boek dat een oprecht en sympathiek beeld schetst van de Biblebelt, dan voelt dat bijna als een triomf. Zie je wel? Zo portretteerde journalist Maarten Dallinga drie jaar geleden op een integere manier een aantal reformatorische christenen in zijn podcast ”Niet van de wereld”. Eindelijk iemand die de tijd had genomen zich echt te verdiepen in de leefwereld van deze mensen.

Lees ook

Agnost Jonah Falke voelt zich het meest thuis bij oud gereformeerden

Vorige week verscheen het boek ”De Bible Belt. Een waarachtige zoektocht naar geloof, hoop en liefde in Nederland”, van Jonah Falke. In een interview in het Reformatorisch Dagblad vertelt de auteur hoe hij tijdens deze zoektocht zijn beeld van refo’s moest bijstellen. Hij typeerde hen vooraf als „gesloten, intolerant, vrouwonvriendelijk, homo-onvriendelijk, beetje ouderwets. Voor mijn idee waren deze gelovigen een uitstervend soort.” Hij leerde ze kennen als mensen die niet wereldvreemd zijn, maar toegankelijk, slim en vol humor. Hij had zich bij hen thuis gevoeld.

Als inwoners van de Biblebelt niet uitstijgen boven het imago van een eigenaardig groepje mensen, gaat er iets mis

Het is mooi als buitenstaanders oprecht geïnteresseerd zijn en bereid om vooroordelen bij te stellen. En als ze dat opschrijven in een boek kan dat helpen om… ja, waarmee eigenlijk? Welk nut dient zo’n podcast of boek nu echt? Blijven Biblebeltbewoners, ondanks die goedbedoelde pogingen, toch niet gewoon een sociologische bijzonderheid, door wie buitenstaanders hooguit een poosje gefascineerd raken, maar op wie ze doorgaans schouderophalend blijven neerkijken?

Als inwoners van de Biblebelt er niet in slagen uit te stijgen boven het imago van een eigenaardig groepje mensen, sympathiek misschien maar hopeloos ouderwets, gaat er toch iets mis. De Bijbel geeft geen aanleiding om met alleen gelijkgezinden in een soort reservaat te leven en van buitenaf bekeken en becommentarieerd te worden. Het is weliswaar verleidelijk om te doen alsof de wereld buiten Barneveld, Staphorst of Urk niet bestaat, maar een oprecht christen vindt die wereld vooral in het eigen hart.

Christenen hebben te dienen, ín de wereld. Als een lichtend licht, dat jaloers maakt omdat ze iets hebben wat niet gemist kan worden. Als een voorbeeld dus, anderen aansporend om het leven buiten zichzelf te zoeken in Christus. Het is maar de vraag of dát het beeld is dat blijft hangen na het lezen van weer een boek over de Biblebelt.