Vrijlating Palestijnse gevangenen tart de logica
Als ik dit stukje schrijf, is het in Israël een emotionele, spirituele en politieke chaos. Het tijdelijke bestand is zojuist ingegaan, maar er is geen plek voor onverdeelde blijdschap. Terwijl we tot in onze zielen geroerd zijn bij het terugzien van een aantal van onze zusters, voelt alles aan de gang van zaken rondom het bestand fout en onrechtvaardig.
Keer op keer schieten mijn gedachten naar de ouders van Aviël Wiseman, een messiaanse soldaat bij ons uit de regio die we vorige week moesten begraven. Aviël diende in Gaza en gaf letterlijk zijn leven om terroristencellen op te rollen. Enkele van deze terroristen zullen op grond van het bestand waarschijnlijk binnenkort weer op vrije voeten staan. Hoe ga je daarmee om als ouders? Hoe kun je dat uitleggen?
Het overlijden van Aviël tartte overigens ook op andere manieren de logica. De naar schatting ruim duizend rouwenden die naar Aviëls begrafenis kwamen, illustreerden namelijk dat het Arabisch-Israëlische conflict stukken ingewikkelder is dan men denkt of doet lijken. Naast het Joodse publiek –die eenieder zou verwachten op de begrafenis van een Israëlische soldaat– waren er vele expats, Arabische Israëliërs en christenen van allerlei denominaties onder de rouwenden, onder wie ten minste één katholieke priester.
En er was meer. Aviël komt uit een gerespecteerde Joodse familie die al generaties Jezus volgt. Tijdens de begrafenis refereerde zijn vader Mordechai –het toonbeeld van Joodse rouw met keppeltje, stoppelbaard en gescheurde kleren– in alle vrijheid aan de apostel Paulus met de woorden van Timotheüs 4: „Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb de loop geëindigd, ik heb het geloof behouden. Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, welke mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in die dag geven zal; en niet alleen mij, maar ook allen die Zijn verschijning liefgehad hebben.” Voor velen in het publiek was het onverwacht op deze manier geconfronteerd te worden met het Nieuwe Testament en het getuigenis van de familie Wiseman.
„De Heere heeft gegeven, de Heere heeft genomen, de Naam des Heeren zij geloofd”, sloot Mordechai zijn woorden af. Het aangename weer en het prachtige uitzicht over het nu rustige Noord-Israël vormden een dissonante achtergrond voor het zeer reële verdriet. Die dissonantie zal ons de komende tijd blijven begeleiden als Israël honderden veroordeelden vrijlaat in ruil voor een klein aantal van onze broeders en zusters. Ons rest niets anders dan het, net zoals Aviëls ouders doen, toe te vertrouwen in Zijn handen.
Onze correspondent in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 95.
