Paulus

„De zending in, dat doe je niet zomaar. Daar gaat iets aan vooraf. Voor de ene werker is de basis al gelegd in het gezin, op school of op zondagsschool. Bij een ander groeit op volwassen leeftijd het besef hoe belangrijk zending is. Voor de uitgezonden zendingswerkers bij Zending Gereformeerde Gemeenten (ZGG) zijn mensen op het thuisfront van betekenis geweest. Ze delen voor dit artikel graag hun herinnering. (…)

Jos Kardol, evangelist in Guinee, genoot als kind van een zendingsverhaal. „Op de zondagsschool hoorden we verhalen uit de Bijbel, maar één zondag was altijd speciaal. Dan werd er een zendingsverhaal verteld. Daarna kregen we een opdracht om over het zendingsverhaal een werkstukje te maken. Bijvoorbeeld een kijkdoos, fotocollage of mooie tekening. Als kind zag ik uit naar die ene speciale zondag om weer een verhaal te horen over verre landen waar Gods Woord gebracht werd. Verhalen die indruk maakten en meegingen in m’n verdere leven.”

Zijn vrouw Jannemieke denkt terug aan haar kleutertijd op de basisschool. Ze had destijds een leerkracht die zelf met haar gezin uitgezonden was geweest. „De juf van de instroomgroep, waar ik als vierjarige in zat, praatte met zó veel liefde en enthousiasme over het zendingsleven, dat ik me dat nu nog herinner. In het bijzonder ook rond het moment dat we op maandagochtend zendingsgeld inzamelden. Dan zongen we samen: „In andere landen, heel ver hiervandaan, daar wonen ook kinderen en daar denken wij aan, zij mogen ook horen: God onze Heer, Die ziet uit de hemel op ons kinderen neer.”

Fennie Haase, vorig jaar gerepatrieerd uit Guinee, heeft regelmatig over Gladys Aylward gelezen. „De vrouw met het Boek heeft me herhaaldelijk warm gemaakt om in Zijn dienst te zijn. Om anderen als het ware méé te mogen trekken naar de Heere!”

Ook voor Peter Hout, evangelist in Albanië, was lezen het middel voor een plotselinge verandering in zijn leven. Het was een meditatie uit Paulus. „Daarvoor waren we totaal niet bezig met zending of evangelisatie. De tijd daarna werd een zoektocht naar wat de weg van de Heere is. Voornamelijk het lezen van ons dagboek was tot onderwijs. Opmerkelijk hoe hierin soms antwoorden kwamen op vragen die de dagen daarvoor leefden. Daarnaast (en dat zou ik graag breder onder de aandacht willen brengen) de aandacht voor zending in de prediking. Ik weet nog heel goed dat in een preek over de bede ”Uw Koninkrijk kome” aangedrongen werd op gebed voor het zendingswerk. Dit was voor mij persoonlijk een direct antwoord op mijn gebed en een bevestiging dat onze weg naar de zending zou leiden.”

Voor Hanneke van der Blonk, vrouwen-, jeugd- en alfabetiseringswerker in Guinee, was zuster Dini Sonneveld vanaf de kinderjaren haar grote voorbeeld. „Ze heeft heel haar hart en leven gegeven aan het werk in Gods Koninkrijk. Dat gaf mij als klein meisje al het verlangen om de zending in te gaan.”

Dick Korpel, theologisch toeruster in Ecuador, denkt onmiddellijk aan ds. C.G. Vreugdenhil. „De dominee vertelde tijdens een zendingsdienst in onze toenmalige thuisgemeente in Rotterdam-Zuidwijk over het zendingswerk in Irian Jaya. Dat zal ergens in de jaren zeventig geweest zijn. Ik denk dat op dat moment bij mij het zaadje voor het zendingswerk is gepland. Bijzonder is dat ds. Vreugdenhil in Houten in 2015 voorging in de uitzenddienst waarin Marja en ik naar Ecuador zijn uitgezonden.

„Ga je een keer mee naar de zendingsdag?” Deze vraag werd gesteld aan Steven Baan, evangelist in Ecuador. „Dat die woorden van mijn neef (inmiddels zelf ook evangelist voor ZGG) ons leven zo zouden veranderen, hadden we niet kunnen vermoeden. Maar we hebben er geen moment spijt van gehad.”

Allerlei mensen hebben vol liefde en enthousiasme over zending verteld in het leven van de huidige zendingswerkers. Dat nodigt uit tot nadenken. Wie werkt op dit moment mee in het leven van toekomstige zendelingen?”
”Warm gemaakt voor de zending” luidt het kopje boven een bijdrage in Paulus, het blad van Zending Gereformeerde Gemeenten.