Kijkje in de keuken en in de kerk – een lesje voor een pottenkijker
Een kijkje in de keuken. Dat is iets wat in deze dagen van bakken en braden, van inruimen en opvegen niet altijd even populair is. En ook daarna niet, want dan zouden pottenkijkers wel een beter imago hebben.
En toch vandaag een kijkje in de keuken. Van fotograaf Jaco Klamer. Nu we bijna op de helft van het aantal actiepagina’s zijn, mag dat wel een keer. En daarom waren de rollen omgedraaid. Heel even maar en onopgemerkt werd het gebruikelijke plaatje bij dit praatje door de auteur gemaakt. Om te laten zien dat foto’s maken soms capriolen van de maker vraagt.
Genoeg over die zogenaamde keuken. Wat is er te zeggen over de kerk? En waar is die eigenlijk? Daar stonden we bij het maken deze foto’s middenin! Inderdaad, op een plek waar wij in Nederland de fietsen stallen of de vrieskist hebben staan, dáár komt de gemeente samen. Wie goed kijkt, ziet de kerkbanken wachten op het moment dat ze weer gasten mogen dragen.
Huiskerken dus. Ze zijn in het communistische Cuba meer regel dan uitzondering. Ik kon geen pastorie (of wat daarvoor doorging) binnenstappen, of er was wel iets tegenaan gebouwd of een afdakje bijgeplaatst. Vooral voor kerken die Schriftgetrouw willen zijn (en niet het regime naar de mond praten) geldt immers een straatverbod: binnen blijven en uit de buurt van het openbare leven! Deze ‘huiselijkheid’ kent daarmee een zeer grimmige kant, die meer vandoen heeft met een schuilkelder dan met een woonkamer.
Ik was negen toen mijn ouders me wilden achterlaten omdat zij voor de zending naar Papoea gingen. Ik had er slapeloze nachten van. Ik leef mee met Cubaanse kinderen die ouders missen omdat die vanwege armoede Cuba verlieten. - Jaco Klamer, freelance fotograaf
En toch was er een warm welkom toen we in Camagüey aanklopten bij de pastorie annex huiskerk van ds. Diosmany en zijn vrouw Yolaina. Met hun twee kinderen wonen ze hier. Ik bezocht hen om naar Yolaina te luisteren. Want als er iemand is die kan vertellen hoe belangrijk ondersteuning vanuit Nederland is, dan is zij dat. Dinsdag leest u meer over haar.
Intussen bleef die vraag knagen: waar wonen zij nu? Want nergens ontwaarde ik iets van een ambtswoning zoals kerkelijk Nederland die kent. Wanneer ik ernaar vraag, zie ik even aarzeling. En dan: „Kom mee.” Achter de muur rechts blijkt woonruimte te zijn gemaakt in iets wat een rommelhok moet zijn geweest. Nu was me vooraf al verteld dat dit gezin zeer eenvoudig leeft. Daarvan blijkt geen woord misplaatst. En ik weet nu uit eigen ervaring hoe beschamend leerzaam het voor een pottenkijker is als die een kijkje in een echte keuken krijgt.
