Hij vroeg in ongeloof om een teken en hij kreeg een teken: hij zou niet meer kunnen spreken totdat hij de vervulling van Gods belofte zou zien en geloven.

De tijd van zwijgen is een leerschool voor Zacharias geworden. Niemand kon hem in die tijd horen, alleen de Heere. Echt spreken met de Heere kan met het hart. De tijd van zwijgen is een tijd van omgang met God geweest. In die tijd is de lofzang tot God geboren.

Op de achtste dag na de geboorte van de voorloper schrijft Zacharias: „Johannes is zijn naam.” En dan mag hij spreken. Ongeloof heeft niets te zeggen, maar nu het geloof werkzaam is, maakt de Heilige Geest zijn tong los. Zacharias spreekt over Gods goedheid. Niet over het wonder dat hij weer kan spreken, niet zozeer over de kleine Johannes, maar over de komende Verlosser en over Gods trouw: „Geloofd zij de Heere, de God Israëls.”

Maria begon haar lofzang heel persoonlijk: „Mijn ziel maakt groot de Heere.” Zacharias sluit aan bij Gods woorden in de psalmen. Hij is priester en bekend met de tempelzang. Zijn lofzang is niet minder geestelijk dan die van Maria. Hij wordt geleid door de Heilige Geest en dat is echte bevinding. Zacharias mag zo zijn vreugde in God laten horen. Hij spreekt goed van de Heere in deze lofprijzing. Dat heeft hij geleerd in de tijd van zijn zwijgen. Zo wordt duidelijk waar Zacharias’ hart vol van is. Hij is vol van God, vervuld met de Heilige Geest.

Waar de Heere in de adventstijd nabijkomt, gaan Gods woorden oplichten. Net als bij Zacharias komt er dan inzicht in de Schriften. Zacharias mag het zien: God heeft Zijn volk bezocht. Dat is een genadige bezoeking. Vol verwondering mag het beleefd worden: „Wat is de mens dat Gij hem bezoekt?” (Psalm 8:4) Niet om iets in ons, maar het zijn de innerlijke bewegingen der barmhartigheid onzes Gods. Hij is in Zichzelf bewogen met zondaren die gevangenzitten in ongeloof.

Hij heeft verlossing teweeggebracht. Er is genade door God, Die groot is in barmhartigheid en Die Zijn Zoon als de Verlosser zendt. God bezoekt Zijn volk in de weg van verlossing. Hier wordt een woord voor ”verlossing” gebruikt dat maar drie keer in het Nieuwe Testament voorkomt. Verlossing in de betekenis van ”losmaken” of ”loskopen”. Zo sprak de weduwe Anna over Christus, „tot allen die de verlossing in Jeruzalem verwachtten” (Lukas 2:38). En in de Hebreeënbrief lezen we over de Heere Jezus, Die met Zijn eigen bloed „een eeuwige verlossing teweeggebracht” heeft (Hebreeën 9:12).

Verlossing van gevangenen die het leren dat ze de prijs der ziele, dat rantsoen, aan God in tijd noch eeuwigheid kunnen voldoen. Voor zo’n schuldenaar is Christus gekomen. Gekomen om de losprijs te betalen. Hier zingt Zacharias alsof Hij al gekomen is. Het jaar Zijner verlosten is gekomen. Alleen in Christus is er een volkomen verlossing van al uw zonden. Buiten Christus is het verloren, want eigen verlossingswerk is tot mislukken gedoemd. Maar wat een wonder: Hij is gekomen. „Hij heeft bezocht en verlossing teweeggebracht Zijn volk.”