Dat is in de praktijk natuurlijk geen mogelijkheid, zei Fischer tijdens de zaak, die werd aangespannen namens honderd mensen die in de Domstad gebruikmaken van de regeling. Het centrum in Ter Apel zit zoals bekend geregeld overvol. De Stichting Noodopvang Dakloze Vreemdelingen Utrecht (SNDVU) weet uit de praktijk bovendien dat mensen vaak worden afgewezen bij de zogenoemde vrijheidsbeperkende locatie (VBL) waar Faber op doelt. Deze VBL valt onder het centrum in Ter Apel. Dit komt bijvoorbeeld omdat ze medische zorg nodig hebben die daar niet geboden kan worden, legde Jelle Goezinnen van de stichting na de zitting uit.

In Utrecht zat de rechtszaal woensdag vol met onder anderen de deelnemers aan de regeling. Het zijn mensen uit verschillende landen, die soms al jaren in Nederland zijn, maar van wie het asielverzoek is afgewezen. Daardoor moeten ze eigenlijk terug, maar de situatie in hun land laat dat niet altijd toe. Ook zijn er mensen die om andere redenen geen recht hebben op normale opvang in een asielzoekerscentrum. De groep belandt op straat, tenzij ze dus tijdelijk terechtkunnen in een bed-bad-broodlocatie, die voor een groot deel wordt gefinancierd door het Rijk. Het gaat om 24 miljoen euro voor vijf gemeenten.

Saïd (18) komt uit Somalië, vertelde hij na afloop van de zitting. Zijn ouders zijn daar gedood, legde hij uit. Hij is nu drie jaar in Nederland en moet eigenlijk terug. „Maar als ik terugga, ga ik dood.” Hij was naar eigen zeggen een tijd dakloos voor hij werd opgevangen in Utrecht en is bang weer op straat te belanden na 1 januari. „Buiten slapen is niet goed voor je.”

Fabers standpunt werd woensdag vertolkt door twee mensen van de gemeente Utrecht. Die voert de regeling uit en moest officieel het besluit van de minister verdedigen. Zelf wil de stad echter graag dat de regeling blijft. Wat Utrecht doet als dit niet lukt, is afwachten, zei een woordvoerster. Fischer voert ook zaken in Amsterdam, Rotterdam en Eindhoven. De uitspraak in Utrecht hoopt de rechtbank voor 27 december te doen.