Het instituut heeft in opdracht van Rijkswaterstaat twee jaar lang de impact van chemische stoffen op het voedselweb van de visdief, de bruinvis en de zeehond onderzocht. In een voedselweb lopen verschillende voedselketens door elkaar heen. Een dier kan bijvoorbeeld zelf verschillende andere dieren eten, maar kan zelf ook worden gegeten. In het onderzoek zijn honderd monsters verzameld van de visdief, de bruinvis en zeehond, maar ook van de dieren die ze eten. Daarbij gaat het onder meer om garnalen en verschillende vissoorten.

Uit het onderzoek komt naar voren dat vooral PFAS zich ophopen in het ecosysteem in de Westerschelde en dat de niveaus boven de wettelijke normen liggen. Ook kunnen de concentraties PFAS het immuunsysteem en de hormoonhuishouding van dieren verstoren. Martine van den Heuvel-Greve, marien bioloog bij Wageningen Marine Research, zegt dat de effecten van PFAS op de lange termijn de veerkracht van populaties kunnen verminderen, „bijvoorbeeld tegen bedreigingen zoals virussen en klimaatverandering”.

PFAS (poly- en perfluoralkylstoffen) zijn chemische stoffen die in verband worden gebracht met kanker, verhoogd cholesterol en voortplantingsproblemen. Dat de waarden in de Westerschelde hoog zijn, is onder meer te wijten aan lozingen door chemiebedrijf 3M in het Antwerpse havengebied.