Dat Itai Svirsky niet meer in leven was, wist de familie al sinds half januari. Toen publiceerde Hamas een video waarin de Palestijnse terreurbeweging de dood van twee gijzelaars bekendmaakte. Het maakte een einde aan drie maanden van martelende onzekerheid. Maar het duurde tot afgelopen woensdag voor de strijdkrachten, in samenwerking met de binnenlandse inlichtingendienst, het lichaam van Svirsky hadden opgespoord en naar Israël konden transporteren.

In november vorig jaar leefde Ofir Weinberg nog volop in die onzekerheid. En met haar de meeste andere families van de ontvoerden. Ik ontmoette haar in Amsterdam. De tijd drong. Want er stond een grote bijeenkomst op het punt van beginnen, waarin aandacht voor het lot van de gijzelaars werd gevraagd. Maar Ofir wilde niet stoppen met praten. „Ik wil je nog meer over Itai vertellen.”

En dat deed ze. Over hoe hij werd ontvoerd uit kibboets Be’eri. Hoe ze de laatste berichtjes van Itais ouders koesterde. Hoe ze zich vastklampte aan de hoop dat haar neef zou worden vrijgelaten. Zes weken later kwam daar abrupt een einde aan, toen zijn dood werd bevestigd. Daarna begon een nieuwe, lange periode van onzekerheid of het lichaam ooit nog naar Israël zou terugkomen.

Ook die onzekerheid is nu voorbij. Met de begrafenis van Itai gaat de familie een nieuwe fase van de rouwverwerking in. Er leven echter nog altijd vragen over de manier waarop hun geliefde is omgekomen. Mogelijk zal forensisch onderzoek meer licht op de doodsoorzaak werpen.

Het Israëlische leger zegt dat Itai door Hamas is doodgeschoten. De Palestijnse terreurbeweging houdt vol dat hij bij een Israëlische luchtaanval om het leven is gekomen. Dat zei ook gijzelaar Noa Argamani in januari in een videoboodschap van Hamas. Zij werd gedwongen om te verklaren dat Itai een bombardement niet had overleefd en dat strijders van de al-Qassambrigade haar leven hadden gered.

Argamani werd in juni door Israëlische troepen bevrijd. Ze reageerde woensdag op Instagram op het nieuws dat het lichaam van Itai was gevonden. „Beste Itai, tijdens onze gezamenlijke gevangenschap hebben we over duizenden situaties gefantaseerd. Hoe we samen naar Israël zouden terugkeren, hoe we koffie zouden gaan drinken als alles voorbij was en we erom zouden lachen. We dachten er geen moment aan dat jij op deze manier naar Israël zou terugkeren, als een dode. Dankjewel voor elk moment van onze tijd samen. Je was mijn vriend, mijn grote broer op een donkere plek.”