Ik moest hieraan denken toen ik deze zomer in Cuba was en iedereen er met een bonnenboekje rondliep. Libreta, heet het in het Spaans. Klinkt vriendelijk, maar de realiteit erachter is een grimmige. Oudere lezers onder ons begrijpen dat meteen, want tijdens de Tweede Wereldoorlog waren die ook in Nederland in omloop. En dat was niet vanwege overvloed, maar door ernstige schaarste.

Zodra voedsel op de bon gaat en ook andere levensbehoeften op rantsoen, dan weet je:  er dreigen honger en ontbering.  Voor een autoritair regime als het Cubaanse heeft zo’n libreta een bijkomend voordeel. Want die wordt verstrekt onder het motto ”de staat zorgt voor u”.  Dat die staat er een puinhoop van maakt waardoor eten schaars is geworden, dat vertellen ze er niet bij.

Wat bleek nu deze zomer? Dat die libreta’s waardeloos zijn geworden. Omdat ook de staat niets meer op de schappen heeft staan. En zo kwam het dat ik moeders met paniek in de ogen zag. Ze hadden voor de staatswinkel geduldig in de rij gestaan, wachtend op hun beurt. Maar toen bleek dat hun voedselbon niets waard was, snelden ze weg met nog één enkele vraag op hun lippen: wat nu?

„Beleggen in Gods Koninkrijk geeft het hoogste rendement: zielen die worden gered van het eeuwig verderf” - Ds. J.C. den Ouden, bestuurslid Spaanse Evangelische Zending

Aangrijpend om te zien vond ik dat. Ook omdat ik later sommigen van hen weer op straat tegenkwam. Moeders zoals wij die kennen: kind aan de ene hand, een boodschappentas in de andere.  Lopend van hot naar her om alsnog iets van betaalbaar eten te vinden. En dan die ernst op hun gezichten! Die kende ik niet van thuis, wel van foto’s uit boeken over de oorlog.

Enfin, nu begrijpt u waarom voedselhulp deel uitmaakt van de RD-actie. Enne… mocht ik ooit met een verlopen cadeaubon in mijn handen staan en me chagrijnig beginnen te voelen, dan weet ik zeker dat herinneringen aan die Cubaanse moeders naar boven komen. Dat een van hen naast me komt staan en mijn „Wat nu?” stilletjes van me overneemt.

> rd.nl/doneren