Er zijn allerlei wonderen verzonnen die bij de geboorte van Immanuël zouden zijn geschied. De hemellichamen zouden hebben stilgestaan, de vogels zouden bij hun vlucht onbeweeglijk in het luchtruim zijn blijven hangen. De geiten zouden zonder te drinken met open mond bij het water staan. De  hand van een zeker herder, die zijn staf had opgeheven om de schapen voort te drij­ven, zou in de lucht zijn blijven hangen. Een luchtige wolk zou de plaats waar Maria haar Zoon baarde hebben overdekt. Er wordt nog bij verteld dat de hand van de vroed­vrouw, nadat Jezus geboren was, met brandwonden bedekt was en door het aanraken van het Kind weer hersteld werd. En ook dat het lichaam van Jezus, toen het uit Maria voortkwam, een glans had als de zon die opgaat in haar kracht en de donkerheid van de nacht over de gehele wereld zó in het licht zette als op een heldere middag. Keizer Augustus zou de Zaligmaker in de lucht gezien hebben. Er zou een kring, in de vorm van een regenboog, om de zon gezien zijn. In de plaats waar Jezus is geboren, zou een waterfontein zijn ontsprongen om het Kind te wassen, en dergelijke fabelen meer.

Met al deze hersen­schimmen wordt het wonder van de geboorte van de Zaligmaker maar verduisterd. Zij behoeft geen franje, want zij heeft aan haar eigen heerlijkheid genoeg.

Abraham Hellenbroek,
predikant te Rotterdam

(”De beloofde Messias”, uitgave 1976)