Laten we een ogenblik veronderstellen dat onze voortreffelijke deugden de zonden weg konden wissen en een blik op de gevolgen hiervan slaan. Waar dan zou u de mens aantreffen die ten enenmale ervan ontbloot is? Waar zou dan de redding van zondaren een einde nemen? Indien rechtschapenheid en edelmoedig­heid één zonde zouden uitwissen, waarom kunnen zij dit dan niet alle?

Op deze wijze kunt u geen grens zetten tussen de zaligen en rampza­ligen. Dan zouden alle mensen kunnen leven naar hun goeddunken, want u kunt nooit bewijzen dat iemand buiten het bereik van de zaligheid is.

Anderzijds: indien wereldse deugden de zonden uitwissen, dan is Christus tevergeefs gestorven. Hij kwam om Zijn volk zalig te maken van hun zonden. Engelen kondigden Hem aan als de Zaligmaker van zondaren. Johannes wees de mensen op Hem als het Lam Gods, dat de zonde van de wereld wegneemt. De hele Schrift getuigt „dat door Deze u vergeving van de zonden ver­kondigd wordt.”

Indien dus de alledaagse braafheid en goedheid en edelmoedigheid van het leven iets zouden kunnen bijdragen om de zonden weg te nemen, waartoe moest de Christus dan lijden? Indien iets, zo goedkoop en gewoon als die aardse deugden, in staat was om zonde uit te wissen, waartoe werd dan een zo kostbare prijs vereist als het bloed van de Zoon van God?

Robert Murray M’Cheyne,
predikant te Dundee

(”Leerredenen”, 1862)