Het is vreselijk wanneer onze deugden waartoe wij, om de toorn van God te ontvlieden, de toevlucht nemen, zich tot ons wenden om ons te veroordelen. Wat baat u uw rechtvaardigheid, wat uw kinderlijke gehechtheid, wat baten u uw huiselijke deugden waarom de wereld u bewondert en prijst, daar zij ten opzichte van God uw goddeloosheid nog vergroten?

Laat niemand mij ver­keerd verstaan, alsof ik had gezegd dat het kwaad is rechtschapen, getrouw en rechtvaardig te zijn, dat het kwaad is zijn ouders lief te hebben. Ieder verstandig mens kent de waarde van deze aardse deugden, en weet hoezeer zij bezield en versterkt worden, en een nieuw leven als het ware aanvangen wanneer de wereldling een gelovige wordt. Maar dit zeg ik: indien u niets meer bezit dan deze aardse deugden, dan zullen zij, iedere deugd afzonderlijk, in het oordeel opstaan om u te veroordelen. Ik zeg alleen wat Luther vóór mij gezegd heeft, dat deze deugden, waarmee u uw toren van Babel tot de hemel meent te bouwen, slechts de blinkende zonden zijn van het mensdom en dat zij alleen zullen dienen om u in een tienmaal diepere verdoemenis te werpen.

God beschuldigt u, broeders, niet van oneerlijkheid en ongehoorzaamheid aan uw ouders. De enige aanklacht die Hij hier tegen u inbrengt, is de éne zonde van de natuurlijke mens: goddeloosheid.

Robert Murray M’Cheyne,
predikant te Dundee

(”Leerredenen”, 1862)