Als een Florence Nightingale in vredestijd trekt Gina eropuit
„Breng zelf een stethoscoop mee, en vergeet die injectienaald niet.” Je zou denken: hier vraagt een arts een collega om allerlei dingen. Mis! Dit is wat patiënten in Cuba horen als ze aankloppen bij een ziekenhuis of een huisarts. Al ben je daar nog zo ziek, geholpen word je pas als je zelf spullen meebrengt.
Welkom in Cuba! Dat er prat op gaat de beste dokters ter wereld te hebben. Ze worden zelfs naar het buitenland gestuurd voor bijstand bij een ramp. Da’s goed voor het imago van de „socialistische heilstaat”. Intussen moeten Cubanen het thuis zelf maar uitzoeken. Want het regime laat het compleet afweten wat gezondheidszorg betreft. Het kwam op deze pagina al eerder voorbij: er is nood in Cuba vanwege ernstige tekorten aan voedsel, maar niet minder is er een acuut gebrek aan medicijnen en medische middelen.
Gina weet er alles van. Ze is predikantsvrouw en verpleegster in een staatsziekenhuis. Geregeld ziet ze patiënten lijden vanwege het grote medische manco dat Cuba teistert. Het ráákt haar als ze weer eens nee moet verkopen aan het bed van een patiënt. Vooral als christen doet ze niets liever dan zieken bijstaan: broeders en zusters uit haar gemeente, maar ook buren en onbekenden in de wijde omgeving van haar huis. Ook die weten haar te vinden, zelfs zo vaak dat ze na werktijd nog in touw is om patiënten thuis te bezoeken. Dan pakt ze haar dokterstas en trekt ze als een Florence Nightingale in vredestijd de wijk in.
„De nood in Cuba is groot. De vraag naar de woorden van God ook. Laten wij eraan bijdragen om deze nood te lenigen” - Ds. J.A.J. Pater, bestuurslid Spaanse Evangelische Zending
Op de foto buigt ze zich over de 83-jarige Reinaldo Gonzalez. Hij is eerder die week op straat lelijk gevallen. Reinaldo kan op Gina rekenen. Even later hoor ik haar met hem een gebed doen. Ontroerend om te horen: deze ‘wijkverpleegkundige’ blijkt uit te zijn op meer dan enkel fysiek herstel. En dat wil wat zeggen in een land waar atheïsten het laatste woord menen te hebben. Maar dan hebben ze niet met Gina’s „amen” gerekend.
Intussen vraag ik me af of Gina wel medicijnen en apparatuur op zak heeft. Lang niet altijd, en al helemaal niet genoeg, luidt haar antwoord. Als ik later naar haar ‘verlanglijstje’ vraag, krijg ik een opsomming van poeders, pillen en apparaten. Ze sluit af met een brede glimlach in mijn richting. Alsof ze zeggen wil: Aan het werk, kerel! Welnu, dat doe ik dan maar.
> rd.nl/doneren
