De bewindsvrouw vertelde aan de Kamer wat haar was overkomen en hoe ze zich voelde. „Ik hoop dat heel veel mensen zich gesteund voelen en mensen zien dat als ik ook mijn mond durf open te trekken, er echt geen reden is om taboe of schaamte te voelen.” Mensen vertellen haar dat zij zelf „door schaamte” hun verhaal nooit hebben durven vertellen.

Zelf vond Coenradie het spannend om erover te praten in de plenaire zaal van de Kamer, ook al had ze de verhalen eerder gedeeld. Ze stond met „knikkende knieën” achter het spreekgestoelte, maar vond het desondanks belangrijk om zich kwetsbaar op te stellen. „Als ik het niet doe, wat verwacht ik dan eigenlijk van de samenleving?”