Kom aan een klein kind en de wereld is te klein. Pesten en mishandeling: als er heel jonge mensen in het geding zijn, is de boosheid doorgaans –gelukkig– groot. Bij seksueel misbruik groeit die verontwaardiging tot nog grotere hoogten. Maar: meer verontwaardiging is nodig.
De rechtszaak tegen Donny M. ligt nog vers in het geheugen. De 24-jarige man hoorde recent 28 jaar cel en tbs met dwangverpleging tegen zich eisen vanwege het ontvoeren, mishandelen, misbruiken en doden van de 9-jarige Gino.
Een zaak als deze raakt veel mensen diep. Omdat ze zelf kinderen hebben. Of neefjes of nichtjes. Of omdat ze zelf slachtoffer zijn geweest wellicht. Van kleine kinderen blijf je af, is de diepgewortelde opvatting.
Media-aandacht wakkert de belangstelling voor zo’n zaak aan, gasten in talkshows laten hun licht schijnen op de gebeurtenissen en gesprekken aan de keukentafel gaan als vanzelf in de richting van zo’n afschuwelijk nieuwsfeit. Hoe is het mogelijk dat zoiets gebeurt?
Seksueel misbruik speelt zich bijna altijd af in het geniep. Al helemaal als kleine kinderen het slachtoffer zijn. Sinds de coronacrisis is er een trend zichtbaar dat de vergrijpen zich steeds vaker online afspelen, zo mogelijk nóg meer verborgen.
Directeur Reynaldo Bicol van hulporganisatie International Justice Mission Manila vroeg deze week aandacht voor Filipijnse kinderen die in hun land worden misbruikt terwijl de camera op hen gericht staat. Mannen in westerse landen, ook in Nederland, vergapen zich aan deze weerzinwekkende beelden en betalen daar veel geld voor.
Aanpak van dit soort wanpraktijken is verre van eenvoudig, omdat providers die deze livestreams technisch faciliteren vaak geen strobreed in de weg wordt gelegd. Een EU-wetsvoorstel om kinderporno via techplatforms aan banden te leggen kan niet zomaar op een meerderheid van de lidstaten rekenen. Software waarmee bijvoorbeeld kan worden meegekeken op WhatsApp zou te veel het grondrecht op privacy schenden.
Niemand zal beweren dat het bestrijden van (online)kindermisbruik eenvoudig is. Wat wel een feit is, is dat politiek gesoebat of gesteggel over allerlei andere rechten diezelfde kinderen bepaald geen uitzicht biedt op een betere toekomst.
Integendeel, de digitale mogelijkheden om zich te buiten te gaan aan kleine kinderen nemen alleen maar toe. De perversiteit wordt bijvoorbeeld met beelden die door middel van kunstmatige intelligentie worden geproduceerd alleen maar gevoed.
In de zaak-Gino raakten de gemoederen verhit. Een rechtszaak bracht het misbruik haarscherp in beeld. Maar al die onzichtbare Filipijnse kinderen (en álle misbruikte kinderen) hebben recht op een soortgelijke verontwaardiging.
Dat is best lastig, vanwege de onzichtbaarheid van het kwaad. Maar ook weer niet onmogelijk. Organisaties als International Justice Mission verdienen alle steun en gebed voor het goede werk dat ze doen. En het onderwerp regelmatig ter sprake brengen helpt ook om van weerloze en misbruikte kinderen niet ook nog vergeten kinderen te maken.
