Uit de Conflict Database van de Zweedse Universiteit in Uppsala bleek dat er in 2023 59 gewapende conflicten waren; dit jaar zal dat aantal hoger zijn, zo lieten de onderzoekers vorige week weten. De vrede in Oekraïne is ver te zoeken en rond Israël is het wapengekletter lang niet voorbij. Om van Sudan, Myanmar en Burkina Faso maar te zwijgen. De wereld bloedt uit duizend wonden. Ze bloedt bijna dood.

In die wereld vol onrust, oorlog en lijden viert de christelijke gemeente woensdag en donderdag Kerst en herdenkt ze de komst van de Zaligmaker, Die gekomen is om te verzoenen, om vrede te brengen en om van vijanden vrienden te maken.

Staat dat Evangelie niet in schril contrast met het lijden, de gebrokenheid, de oorlogen en conflicten? Nee, integendeel. Juist naar deze zondige, vijandige wereld zond God Zijn Zoon, omdat Hij die wereld liefhad. Om die wereld te redden en alle dingen nieuw te maken.

Intussen zet dat Kerstevangelie iedereen voor de spiegel: kniel ik in aanbidding voor de kribbe van Bethlehem en geef ik me over aan deze Vredevorst of is deze voerbak me te laag en stap ik er met een grote pas overheen?

Kerstfeest is een lakmoesproef voor onze verlangens: ben ik als geseculariseerde christen uiteindelijk alleen gericht op het hier-en-nu, op slechts wat sfeer rond Kerst, wat saamhorigheid en gezelligheid? Of buig ik neer aan de kribbe, verlegen om vergeving en verzoening?

De eerste ontvangers van de kerstboodschap zijn hierin een voorbeeld. Want wat deden de herders nadat ze van de engel de blijde boodschap te horen kregen? Ze kwamen met haast, zagen het Kind en prezen God. Wat deed Simeon? Hij nam de Verlosser in zijn armen en loofde God. Wat deden de wijzen? Zij knielden voor het Kind en aanbaden Het. Kerst zonder aanbidding is geen Kerst; wie in Jezus zijn Verlosser vindt, kan niet anders dan Hem aanbidden als zijn hoogst Verlangen.

Vier adventsweken lang leefde de christelijke gemeente toe naar de herdenking van het heilsfeit van Kerst, van Christus’ eerste komst. Advent ging ook over de verwachting van Zijn tweede komst. Want wie ooit knielde aan de kribbe, ziet ook uit naar het moment dat „alle knie zich buigt” voor Hem.

Tijdens de herdenking van Zijn eerste komst mag dat uitzien naar Zijn tweede komst wel de boventoon blijven voeren. Wat een dag zal dat zijn, als de wonden van de wereld definitief geheeld zijn, als de conflicten de wereld uit zijn, als er eeuwig vrede heerst, als Hij eeuwig aangebeden wordt en als Hij alles is in allen. Kom, Heere Jezus.