„Ik ben vermoeid van mijn zuchten.” Dat wil zeggen: ik heb veel en zwaar gezucht, zozeer, dat dit zuchten mijn werk is geweest. Het leven valt mij zwaar en moeilijk, want het bestaat uit niets anders dan zuchten. Zo zegt men ook wel: „Ik heb mijzelf vermoeid of uitgeput met lopen” of: „door mijn werk”, of met iets dergelijks. Zo ook hier: „Ik heb mijzelf vermoeid en beziggehouden met mijn zuchten” of: „Ik vind geen rust meer vanwege mijn zuchten.”

„Ik overspoel mijn bed met tranen.” Dat wil zeggen: zozeer moet ik wenen, dat mijn tranen –als het ware– mijn bed doen zwemmen. Datzelfde zegt de dichter ook in het hiernavolgende: „En met mijn tranen doorweek ik mijn legerstede.” Dit is iets wat in eigenlijke zin niet mogelijk is. Het is ook nooit gehoord of gelezen dat een heilige dat letterlijk zo overkomen is. Daarom zijn deze woorden op geestelijke manier gesproken en moeten ook geestelijk verstaan worden, en wel dat de ziel zo hevig met lijden belast is dat ze, als het lichaam het maar zou kunnen, wel zo zou willen huilen als hier staat geschreven. Daarom wat zijn wil betreft, is het alsof het gebeurd is. Als het lichaam zou meemaken wat de ziel ondervindt die inwendig de straf van God voelt, dan moest het lichaam –in de hitte van deze toorn– zoals sneeuw smelt voor de zon, versmachten.

Maarten Luther,
reformator te Wittenberg

(”De zeven boetpsalmen”, 1525)