Kleren voor de komende tijd –als lange Nederlander vind je in Azië niet snel iets wat past–, speelgoed dat écht niet mocht achterblijven, stroopwafels om uit te delen. En, voor zover het gewicht het toelaat, zo veel mogelijk boeken.

We zien er naar uit om onze vrienden weer te ontmoeten en het werk op te pakken. Tegelijk betekent dit weer een lange tijd zonder onze familie en vrienden in Nederland. De weken rondom het afscheid maken pijnlijk duidelijk dat God ons naar een ongewone plaats heeft geroepen om in Zijn Koninkrijk te werken.

Matje

We zijn de tel een beetje kwijtgeraakt. In de afgelopen jaren van voorbereiding, werk en verlofperiodes hebben we op heel wat plekken gewoond. Een lichtelijk zwervend bestaan, waarbij je telkens een stukje van jezelf achterlaat. Toch merken we verwonderd op dat God er steeds voor zorgde dat we een goede plek kregen om te verblijven.

Een goede plek. Wat is dat eigenlijk? Nu we ons in Azië wat langer kunnen vestigen, waren we heel dankbaar toen we een huis vonden met meerdere slaapkamers. Onze lokale vrienden vroegen zich verbaasd af of ons gezin van vijf wel groot genoeg was voor zo’n huis. Zij zijn gewend om met het hele gezin in één kamer te slapen. Als het niet meer in één bed past, slapen de grotere kinderen gewoon op een matje op de vloer. Tja, als buitenlander blijf je een vreemde vogel.

Bamboe

Het kan ook heel anders. Niet ver bij ons vandaan verblijven zes gezinnen, verborgen in het bos. Ze zijn uit hun dorp verdreven vanwege hun geloof. Van bamboe en andere materialen hebben ze nieuwe huizen moeten bouwen. De kinderen kunnen niet naar school. Je wordt stil van hun standvastigheid in het geloof en vraagt je af wat je zelf zou doen in deze situatie. Je beseft wat een eer het is om in deze omgeving mee te mogen werken aan het vertalen van Gods Woord.

Daar sta je dan met je goedgevulde koffers. De tranen van afscheid weg te slikken. In het bos hebben we nog niet hoeven wonen. Het zet alles in een ander perspectief. Ver weg van de schijnbare zekerheden in Nederland besef je des te meer: we hebben hier geen blijvende stad.

Johan is, samen met zijn vrouw Anne en hun kinderen, uitgezonden door een hersteld hervormde gemeente naar Zuidoost-Azië. Zij werken daar voor Wycliffe Bijbelvertalers aan een vertaling van de Bijbel.