De herdenking van de slachting die terreurgroep Hamas op 7 oktober vorig jaar aanrichtte in Israël, werd de afgelopen week onderdeel van heftige discussies. Die discussie mag er echter niet toe leiden dat onbedoeld en ongewild de denkwijze van de tegenpartij overgenomen wordt.
Het was voor de vele honderden deelnemers aan de herdenking van het 7 oktoberdrama dat zich vorig jaar afspeelde in Israël, niet aangenaam. Pro-Palestijnse betogers verstoorden het aankomen van sommige deelnemers op de Dam. Israëlische vlaggen werden hen uit handen getrokken, er werd geschreeuwd en geduwd en de grote Israëlische vlag die op de Dam boven de hoofden van de deelnemers werd uitgerold, werd besmeurd met rode verf. Het was goed om te zien hoe rustig en vreedzaam de deelnemers aan de bijeenkomst op de Dam zich bleven gedragen, ondanks dit soort incidenten. Het contrast met het geschreeuw van de pro-Palestijnse demonstranten kon moeilijk groter zijn.
Wat volgde was een debat in de landelijke politiek over hoe de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, een en ander had georganiseerd. De terechte vraag werd gesteld of dit, ondanks het respecteren van het demonstratierecht voor iedereen, niet anders had gekund.
Onaangenaam werd het debat toen Geert Wilders uit boosheid over de pro-Palestijnse demonstratie op uitgerekend deze 7e oktober, mevrouw Halsema het land uit wenste en aangaf dat zijn partij, de PVV, er in de Tweede Kamer voor ging pleiten haar te ontslaan. Maar was het niet juist deze burgemeester die enkele dagen na 7 oktober 2023 in Amsterdam uit solidariteit met de Joodse staat de Israëlische vlag liet hijsen, terwijl veel van haar collega’s dat bewust niet deden? Dat de discussie over het demonstratierecht gevoerd wordt is nodig. Maar zet als volksvertegenwoordiger niet mensen die een uiterst moeilijk publiek ambt uitoefenen in een hoek waar ze niet horen.
Deze zaterdag is het voor Joden Grote Verzoendag. Dat is een dag van vasten, synagogebezoek en reflectie. Reflectie die, ook al vieren de meeste christenen de Joodse feesten niet, ook steeds weer nodig is voor christenen. Herdenken is een blik werpen in de achteruitkijkspiegel. Maar wie in die achteruitkijkspiegel kijkt ziet ook zichzelf. Herdenken kan niet zonder reflectie op de eigen mening, maar ook op die van de tegenpartij, in dit geval de pro-Palestijnse demonstranten. Het is ronduit ernstig dat zij in iedere discussie het vreselijke leed dat Israëliërs is aangedaan ontkennen of vergoelijken. Tegelijk mag de terechte afschuw over al deze zaken, mensen die zich pro-Israël noemen er niet toe brengen om dus ook het leed aan Palestijnse of Libanese kant te ontkennen of te vergoelijken. Wie dat wel doet valt namelijk in dezelfde kuil als waar hij anderen van beschuldigt in te vallen.
