Nog altijd is de uittocht uit het zuiden van Libanon niet gestopt. Bijna een week nadat de Israëlische bombardementen op Libanon begonnen, zoeken duizenden een veilig heenkomen in het noorden of zelfs in Syrië. Maar niet iedereen vertrekt.
Hoe wanhopig moet je zijn als je je toevlucht in Syrië zoekt? Toch is dat wat er nu gebeurt in Libanon: een onbekend aantal mensen verlaat het land en gaat naar Syrië. Of beter: ze gaan terug, want de meesten van hen zijn Syriërs die eerder hun heil zochten in Libanon. Maar nu dat land zélf in toenemende mate onder vuur ligt, verkiezen tienduizenden hun oude vaderland boven de ontwrichting die nu in Libanon wordt aangericht.
De Libanese overheid ziet ze graag gaan. Het land kan de last van de enorme aantallen Syrische vluchtelingen –circa 1,5 miljoen Syriërs op een bevolking van 4 miljoen mensen– al jaren nauwelijks torsen. Nu het noorden van het land extra vluchtelingen krijgt te verstouwen door de bombardementen op het zuiden, is de situatie nog nijpender geworden.
In Beiroet en elders zijn scholen gereedgemaakt om mensen op te vangen. Ook veel kerken in en rond de hoofdstad doen hun best.
Intussen roepen steeds meer buitenlandse overheden hun landgenoten op Libanon te verlaten. Ook Nederland deed dat eerder deze week. Ambassades zijn bang dat ze niet veel langer een veilig vertrek kunnen garanderen.
„We geloven dat we juist nu moeten blijven waar we zijn” - Nancy, vrouw uit Sidon
Vrede
Toch kiest niet iedereen ervoor om te vertrekken. Sommigen blijven bewust, zoals de Egyptische dertiger Nancy. Zij woont al jaren met haar gezin in Sidon, een stad in het zuiden, die net als Tyrus bombardementen te verduren heeft gekregen. „We horen dagelijks het geluid van raketten en bommen”, zegt ze via de telefoon. „Vooral voor onze kinderen is dat heel beangstigend. De straaljagers die laag overkomen maken het er niet beter op.”
Dat Nancy desondanks blijft, heeft te maken met de kansen die ze ziet. „In het noorden hebben we niets. Juist nu hebben we hier de kans om mensen te helpen, en daardoorheen de liefde van Jezus aan hen te laten zien.”
Haar gezin is het daarmee eens, zegt ze. „Zelfs mijn meiden, hoe jong ze ook zijn, zeggen dat ze voelen dat Jezus bij ons is. We zijn als het ware met Hem bekleed en voelen Zijn vrede de hele tijd. We geloven dat we juist nu moeten blijven waar we zijn.”
