Tot een man in een scootmobiel, een paar paden verderop, me vroeg hem te helpen. Ik liep naar hem toe. Hij stond voor de grafsteen van zijn vrouw, die hier ruim acht jaar geleden was begraven. In het mandje dat aan het stuur van zijn scootmobiel hing, lagen twee grote aanstekers en een busje met gas om ze bij te vullen. Hij wees naar de kaarsenhouder op het graf van zijn vrouw. „Ik heb er een nieuwe kaars in gedaan die zes dagen blijft branden. Maar ik krijg hem niet aangestoken. Wilt u me helpen?”

Uit het mandje pakte ik een van de aanstekers. Die deed het niet. De tweede wel. De kaarsenhouder had een soort deksel dat je open kon doen, zodat je de kaars aan kon steken. Het begon harder te regenen en we keken allebei gefocust naar het kleine vlammetje, dat soms leek te doven maar zich vervolgens toch weer oprichtte.

Het was een bijzonder moment dat je eigenlijk niet in woorden vangen kunt.  Na enige tijd zei hij: „Ja, hij redt het, hij brándt.” „Veel dank voor uw hulp”, voegde hij eraan toe. „Ik krijg het zelf niet meer voor elkaar, zeker niet als het regent.”

„Zou hij echt iedere zes dagen een nieuwe kaars aansteken?”

Pas toen ik terugliep naar m’n auto dacht ik na over wat er net gebeurd was. Een kaars op een graf; had ik niet moeten weigeren? Of het gesprek moeten aangaan? Of is dat hier, op deze plek en in deze omstandigheden, juist volstrekt ongepast?

Ik keek achterom en zag de man diep in gedachten naar het graf van zijn vrouw kijken. Zou hij trouwens werkelijk al zo veel jaren iedere zes dagen hier komen om een nieuwe kaars aan te steken? Ach, als hij het iedere maand een keer doet of eens per twee of drie maanden is dat niet minder een bewijs van zijn ongelooflijke trouw in rouw.

Drie weken later liep ik weer over de begraafplaats. Ik liep eerst langs het graf met de kaars, zoals ik het in gedachten noemde. Er brandde een nieuwe.