Vannacht mag ik bij een gezin (ouders Edwin en Jorien staan liever niet met hun achternaam in de krant) in Amsterdam-Noord slapen. Om bij hun huis te komen, moet ik met de pont achter het centraal station het IJ over. Die pont brengt me naar de Buiksloterweg. Eenmaal weer aan wal is het amper tien minuten fietsen naar het logeeradres, waar Edwin me allerhartelijkst ontvangt. Zijn vrouw Jorien werkt op een basisschool en moet bij het schoolkamp aanwezig zijn, dus praat ik met Edwin over zijn leven en werk in de hoofdstad. Na anderhalf uur spring ik onder de douche, waarna ik de logeerkamer opzoek.

Als ik de volgende ochtend de trap afloop, gaat de bel. Cornell Heutink, de directeur van de Erdee Media Groep, staat voor de deur. Hij fietst deze ochtend met me mee, voor een mentaal steuntje in de rug en om over allerhande zaken bij te praten.

Maar eerst ontbijten we samen. Op het dakterras, waar je een prachtig uitzicht hebt over het IJ en de binnenstad van Amsterdam. Edwin heeft op de tuintafel een zeer uitgebreide maaltijd klaargezet, met croissantjes, suikerbrood, fruit, een gekookt eitje.

Na de voortreffelijke maaltijd is het tijd om afscheid te nemen van Edwin en hem te bedanken voor de gastvrijheid. Als de handen zijn gedrukt, stappen Cornell en ik gauw op de fiets naar evangelisatiepost De Hoeksteen in Utrecht.

We moeten eerst terug naar de pont. Vanwege een wegafsluiting lukt het niet om dezelfde route als de vorige avond te rijden. Aan mijn vooraf ingestelde route die het navigatiesysteem aangeeft, hebben we daarom ook niets. Dus fietsen we op ons onderbuik- en richtingsgevoel naar de veerpont.

Aan de overkant van het IJ gaat de route via de Piet Heinkade oostwaarts naar de wijken Zeeburg en Amsterdam-Oost. Vanaf daar rijden we via Diemen naar het dorpje Driemond, dat tegen het Amsterdam-Rijnkanaal aan ligt. Eenmaal op het fietspad langs dat water kunnen we 10 kilometer op dezelfde weg blijven.

Het gezelschap van Cornell doet me goed. Fietsend een gesprek voeren is in het centrum van Amsterdam best een uitdaging, maar dat lukt in de verkeersluwere buitenwijken al veel beter, en langs het Amsterdam-Rijnkanaal hadden we in theorie zelfs een functioneringsgesprek kunnen voeren – zo weinig medefietspadgebruikers komen we tegen.

Wat ook fijn is: de zon schijnt en het is rond de 20 graden. En vannacht is de wind van zuidwest naar noord gedraaid. Dus heb ik, net als gisteren, profijt van de luchtstroom. „De Schepper zal de weersomstandigheden niet speciaal voor mij zo besturen, maar ik zou Hem wel tekortdoen als ik Hem er niet voor erken”, zeg ik hardop denkend tegen Cornell. Die terecht opmerkt: „Hoe het ook zij: Hij is wel Degene Die het zo bestuurt.”

Tompouce

Als we Loenersloot bereiken, wijken we even af van de route voor een tussenstop bij autobedrijf D. Colijn & Zn. Dit familiebedrijf hoorde via het Amsterdamse logeeradres van mijn fietstocht en nodigde me uit voor een bakje koffie. Omdat er iemand jarig is, staat er in de kantine ook gebak te wachten.

Een tompouce en twee bakjes koffie rijker staan Cornell en ik twintig minuten later weer bij onze fietsen. De pauze was erg aangenaam. En ik vind het altijd fijn om RD-lezers te zien en te spreken. Dan weet je weer iets beter voor wie je nu eigenlijk je werk doet.

Als we voorbij Breukelen zijn, stuiten we op een wegafsluiting. De navigatie weet het daardoor weer even niet. Gele borden met zwarte pijlen waar een fietsje in staat, brengen ons naar Maarssen. Daar raadplegen we af en toe Google Maps. Via onder andere een kilometerslang fietspad rijden we iets na halfeen de Monarchvlinderlaan in, waar De Hoeksteen is gevestigd.

Evangelist Jaco Hakkenberg (50) komt met een vrijwilliger naar buiten met wie hij vanochtend op een markt bij een naburig winkelcentrum heeft geëvangeliseerd. Daarvoor gebruikten ze een bakfiets die op de stoep voor de post staat. Op de zijkant van de bak staan wat teksten. ”Gratis Bijbel” bijvoorbeeld, en Johannes 14:6 en Psalm 119:105. „In de bak zit allerlei evangelisatiemateriaal”, vertelt Hakkenberg. „Het is niet zo dat we mensen heel actief aanspreken of aanklampen. We zijn zichtbaar en beschikbaar. Er ontstaan gesprekjes en we proberen dan aan te voelen wanneer mensen openstaan voor een diepgaander gesprek.”

Abram

Hakkenberg werd in 2020 benoemd tot veldwerker voor de post in Utrecht. Nadat hij solliciteerde, haakte hij nog bijna af. „Wil ik het wel? Kan ik het wel? Op die vragen moest ik allebei met „nee” antwoorden. Toen, de zaterdag voordat ik op maandag het eerste sollicitatiegesprek zou hebben, zei een vriend: „Als je eraan begonnen bent met het vertrouwen dat de Heere in de loop van het proces zal duidelijk maken of het inderdaad de plek is waar Hij je wil hebben, waarom zou je er dan nu de stekker uit trekken?” Op zich een wijs advies, maar ik zag het nog steeds niet zitten.”

De dag erna hoort Hakkenberg twee preken. „Die waren allebei zó op maat voor de vragen waar ik mee liep. Vooral ’s middags, toen het ging over Abram en Lot, over de verschillende manieren waarop zij hun keuzes maakten. Abram deed dat biddend en ging in geloof achter God aan. Lot wikte en woog, hij overlegde in zijn hart, en hij maakte de foute keuze, waardoor hij zijn ziel heeft gekweld. Ik voelde: ik ben zoals Lot aan het doen, met al mijn overwegingen. Toen ontstond het gebed: Heere, mag ik gaan zoals Abram ging? En vanaf dat moment was de onrust vanbinnen weg.”

„„Het werk is niet altijd makkelijk, maar God is wel altijd getrouw”” - Jaco Hakkenberg, evangelist De Hoeksteen

Als de evangelist wordt benoemd, zit Nederland in lockdown. „In het begin verlangde ik nog weleens naar Rotterdam. Ik heb daar 22 jaar bij Stichting Ontmoeting gewerkt. Ik hield van het werk daar, van de doelgroep, van de reuring. En dan kom je hier op een regenachtige dag, in je eentje, in coronatijd, op een post in een Vinex-wijk waar iedereen thuis zit. En dat duurt dan maandenlang. Dat was wel een dingetje.” Inmiddels verlangt de evangelist niet meer terug. „Het werk is niet altijd makkelijk, maar God is wel altijd getrouw. En daarom kan ik vanuit de grond van m’n hart zeggen: het gaat goed, het is goed om hier te zijn.”

De helft van de bevolking in Leidsche Rijn heeft een hbo-opleiding of een universitaire studie gevolgd. Deze doelgroep is volgens Hakkenberg moeilijk met het evangelisatiewerk te bereiken. „Voor veel mensen voelt zo’n post een beetje als een buurthuis. Wanneer kom je daar? Als je problemen hebt, eenzaam bent, het zelf niet redt. Dus dat is een drempel voor mensen die alles goed voor elkaar hebben.” Op de markt komt hij deze hoogopgeleiden wel tegen. „Dat zijn degenen die ons het hardst negeren. Door vriendelijkheid kom je wel in contact met ze, maar als het gaat over waarom wij hier ten diepste zijn, dan staat de wagen vaak stil. Toch, dwars daardoorheen werkt God ook wel onder die mensen. Ook zij hebben met gebrokenheid te maken. Soms komt zo iemand ineens met vragen naar ons toe.”

Zwaar weer

De Hoeksteen krijgt hulp van zo’n vijftig vrijwilligers. Een aantal activiteiten op de post is „geadopteerd” door een van de gemeenten uit de classis Utrecht van de Gereformeerde Gemeenten. Dat werkt goed, vertelt Hakkenberg. „Als een activiteit wordt georganiseerd door vrijwilligers uit verschillende gemeentes en er valt iemand uit, is de ervaring dat het lastig is om een vervanger te regelen. Als één gemeente verantwoordelijk is voor een activiteit, dan gaan de vrijwilligers binnen de eigen gemeente op zoek naar een ander, en dat lukt altijd. Een ander voordeel is dat het binnen een gemeente samenbindend werkt, en de vrijwilligers kunnen met elkaar meerijden.”

Na deze tip voor andere evangelisatieposten neem ik afscheid van Hakkenberg. Het is hoog tijd om me gereed te maken voor vertrek naar Barneveld. Of ik daar droog en zonder kleerscheuren aankom, is niet zeker: er is voor vanmiddag zwaar weer voorspeld.