Ook al zie je het niet direct wanneer er één langs komt vliegen, een insect zit complex in elkaar. Zintuigen, ledematen, voortplantingsorganen: alles wat het nodig heeft om (als soort) te overleven heeft het bij zich.

Dat je dit niet direct ziet, komt natuurlijk door z’n formaat.

Maar nu is er (super)macrofotografie! Ofwel, fotografie die zich richt op het (enorm) uitvergroot weergeven van de wereld om ons heen.

Neem de hier afgebeelde insecten. Het zijn kleine beestjes:  de roestbruine kromlijf is amper 1 centimeter groot en het veertienstippelige lieveheersbeestje hooguit 5 millimeter (als referentie: op de foto bevindt dit diertje zich in een paardenbloem).

De foto’s maken dingen zichtbaar die ons gewoonlijk ontgaan. Zoals hoe de ogen in elkaar zitten. Een insect heeft samengestelde ogen, ook wel facetogen genoemd. Deze tellen een groot aantal buisjes, wat allemaal lichtsensoren zijn. Daarmee vangt het beestje signalen op uit vrijwel alle richtingen. Het hoeft zijn kop dus niet te draaien om dingen achter zich te zien.

Wat een insect waarneemt is minder gedetailleerd dan wat een mens ziet; ons netvlies bevat veel meer lichtgevoelige cellen. Maar insecten zijn dan weer veel beter in het waarnemen van bewegingen. Dat kan van pas komen, bijvoorbeeld wanneer een vliegenmepper zich met hoge snelheid hun kant op beweegt.

Bewonderenswaardig hoe verfijnd insecten in elkaar zitten. Als je er eenmaal oog voor hebt, zou je haast geen vlieg meer kwaad durven doen.

Nieuws in beeld

Roestbruine kromlijf. beeld Arie Maasland

Fraaie schijnboktor. beeld Arie Maasland

Grote bonte lieveheersbeestje. beeld Arie Maasland

Veertienstippelig lieveheersbeestje, in een paardenbloem. beeld Arie Maasland

Elzenhaantje. beeld Arie Maasland

Elzenhaantje op madeliefje. beeld Arie Maasland

Strontvlieg. De foto is gemaakt terwijl het licht regende, vandaar de druppels. beeld Arie Maasland

Bij in een paardenbloem. beeld Arie Maasland