Maar er zijn momenten dat een kerkdienst vervreemding oproept, weerzin zelfs. Nu kan dat komen door onwennigheid en valt er juist te leren van wat vreemd overkomt. Even doorbijten en vooral goed luisteren kan dan soms de juiste opstelling zijn. In ieder geval geldt voor een westerling als ik, die op vreemde bodem grossiert in vooroordelen: pas op de plaats en even dimmen.

Maar soms speelt er wat anders. Zo ervaar ik grote vervreemding als ik op een zaterdagmiddag een genezingsdienst van een pinkstergemeente meemaak. Ik ben een kerkje binnengestapt in Dapaong, in het noorden van Togo, en zie er hysterische taferelen. Ik hoor een voorganger schreeuwend gebeden uitspreken. Mannen, vrouwen en kinderen vallen pardoes achterover, of ze laten zich door anderen via een stevige handoplegging omduwen.

Kerkdiensten die het ”vallen in de Geest” als hoofdbestanddeel hebben, kennen we ook in Nederland, dus helemaal vreemd is zo’n dienst voor mij niet. Wat in Togo nog te vaak ontbreekt is kritische doordenking, bijvoorbeeld rond de vraag in hoeverre dit georganiseerd (!) vallen in de Geest Bijbels is. In dit land komt er nog iets bij, want er bestaat een diepgewortelde traditie van voodoo, waarbij geesten en demonen extatisch worden opgeroepen en ervaren. Wie onderscheidt de ware Geest van de valse? En hoe doe je dat?

Goed dat er mede dankzij de RD-actie straks ook in Dapaong een Bijbelcursus van NET Foundation kan starten. Waar ook voorgangers uit pinksterkerken zich kunnen laten bijscholen en corrigeren.

Laat het Woord –en langs die weg de Geest Zelf– maar het nieuwe leven aan het licht brengen en ontmaskeren wat on-Bijbels is en wat tot het oude leven behoort.