Het Nationaal Holocaustmuseum dat zondag wordt geopend in Amsterdam is volgens directeur Emile Schrijver juist in deze tijd van groot belang. „Het is nu, door alles wat er in de wereld aan de hand is - conflict, oorlog en antisemitisme - ongelofelijk belangrijk dat je ziet wat er gebeurt als je vergeet om elkaar als mensen te zien.”
De tijd was rijp voor dit museum, zegt Schrijver dinsdag. „Het is voor de Joodse gemeenschap belangrijk dat dit collectieve trauma een plek krijgt in ons collectieve geheugen.” Bovendien is het museum over de Jodenvervolging in Nederland belangrijk voor het onderwijzen van de jongere generatie, vindt de directeur. „We helpen leraren dan ook met goede educatieve programma’s over hoe je die geschiedenis kunt verbinden met de levens van kinderen.”
Ook het verhaal van de 96-jarige Rosetta Musaph-Andriesse komt aan bod in het museum. Zij is als tiener met haar ouders, broer en zusje in concentratiekamp Bergen-Belsen terechtgekomen. Later raakte ze betrokken bij het Joods Museum en de Anne Frank Stichting. Ze wordt daarom gezien als een grondlegger van het Nationaal Holocaustmuseum.
Musaph-Andriesse vindt het museum „ongelofelijk mooi” geworden, laat ze weten. „Ik ben overweldigd.” Ze denkt dat het van belang is dat kinderen het museum zien. „Sommige kinderen weten het wel goed, andere kinderen minder.” Het museum laat volgens Musaph-Andriesse zien „wat er is gebeurd” en maakt duidelijk dat er „zorgvuldig” om moet worden gegaan met dit thema. „Het museum betekent veel voor mij, net als het voor veel anderen die jonger zijn zal betekenen.”
Nog een reden om het museum nu te realiseren is het feit dat dit „de laatste fase is van de echte eigenaren van deze geschiedenis”, zegt Schrijver. „Ik vind het belangrijk dat de mensen die het meegemaakt hebben zien dat we dit doen.”
Musaph-Andriesse vindt het bijzonder om de opening van het museum mee te maken en denkt dat dit ook geldt voor anderen „die het beleefd hebben”. „En wat zullen die - blij is een gek woord - maar toch heel tevreden zijn dat dit er nu is en dat er namen genoemd worden. En daar gaat het natuurlijk om, dat die namen die er niet meer zijn, dat die er toch wel weer zijn.”
Want het museum geeft mensen weer een gezicht, denkt ook Schrijver. „Het doel van de nazi’s was om mensen te ontmenselijken. Het doel van deze tentoonstelling is om mensen hun menselijkheid weer terug te geven.”