Hamas lijkt echt niet op het ANC
Het gebeurt niet vaak dat de ogen in het Midden-Oosten zo massaal op Nederland zijn gericht. Deze dagen wel en dan specifiek op Den Haag, waar in het Internationaal Gerechtshof de door Zuid-Afrika aangespannen zaak tegen Israël plaatsvond. Camera’s van onder meer de Engelstalige nieuwszender in de Arabische wereld Al-Jazeera vertoonden, bij gebrek aan beter, vrijwel non-stop beelden uit Den Haag waar pro-Palestijnse supporters met vlaggen zwaaiden.
Helaas kan ik op het moment van schrijven niets over de uitkomst van de zaak zeggen, want de inlevertijd van deze rubriek ligt daarvoor te vroeg.
Wat wel te zeggen valt, is hoe massaal de Arabische liefde voor Zuid-Afrika opeens is. Velen bedanken het land voor de moed om Israël aan te klagen. In het verlengde van al die dankbetuigingen zijn overal analyses te horen over de tijd van de apartheid in Zuid-Afrika en hoe de nationalistische partij ANC destijds een strijd tegen de apartheid vocht die vergelijkbaar is met de strijd van Hamas tegen Israël.
Daar blijf ik haken. Met alles wat je kunt zeggen over het optreden van Israël in Gaza; kun je werkelijk beweren dat de strijd van Hamas vergelijkbaar is met die van het ANC?
Zonder het ANC op te willen hemelen, stelde de Zuid-Afrikaanse Waarheids- en Verzoeningscommissie destijds vast dat die partij een rechtvaardige strijd voerde voor het einde van de apartheid. Ook stelde de commissie vast dat het ANC er geen beleid op nahield om burgers onder vuur te nemen – al ging het in de praktijk echt niet altijd zo keurig. Hoe dan ook, uiteindelijk was de strijd van het ANC er een voor gelijkwaardigheid.
Denk nu eens aan Hamas. Ik hoor in het Midden-Oosten nog altijd volop mensen die geen kwaad woord over de terreurorganisatie willen horen. Evenmin geloven ze dat Hamas op 7 oktober de reinste gruweldaden pleegde tegen gewone burgers. Het maakt me moedeloos.
Als er een ding duidelijk is geworden, is het dat de strijd van Hamas (anders dan die van het ANC) niet gaat over gelijkwaardigheid, maar over de vernietiging van Israël. Van de zee tot de rivier kan geen plaats zijn voor een Joodse staat in welke vorm dan ook.
Om dat doel te bereiken gaat Hamas –samen met andere jihadistische Palestijnse groeperingen– letterlijk over lijken. Het onder vuur nemen van burgers is staand beleid, en was dat niet alleen op 7 oktober. Afgelopen zondag nog namen Palestijnse jihadisten een Israëlische auto onder vuur op de Westoever. In die wagen zaten een man, een vrouw en twee kinderen. De vader werd doodgeschoten, de moeder raakte ernstig gewond. Dat achter die moord een totale onverschilligheid over het doelwit schuilging, blijkt wel uit de identiteit van de slachtoffers: het waren nota bene Arabische Israëliërs.
Kortom, ik kan me niet voorstellen dat een waarheids- en verzoeningscommissie in de toekomst oordeelt dat de strijd van Hamas op een rechtvaardige manier werd gevoerd. Maar daar hoor ik op dit moment niemand over in de Arabische wereld.
