Alle aandacht gaat deze dagen uit naar de strijd tussen Israël met Hamas en Hezbollah. Dat komt ‘de Rus’ goed uit. De wereld kijkt nu even een andere kant uit. Zal Azerbeidzjan daar ook van profiteren en Armenië verrassen met militair bezoek? Of pakt China zijn kansen door Taiwan te annexeren? De munitieproducenten en hun aandeelhouders varen er wel bij.

De lucht boven het Midden-Oosten kleurt wit van vredesduiven met ieder zijn eigen belangen bij rust in het Midden-Oosten. Zelfs Vladimir Poetin werpt zich op als vredesduif. In China hokten ondertussen enkele dozijnen regeringsleiders samen. De pionnen op het wereldschaakbord worden herschikt. Nieuwe kameraadschappen gesmeed. De Pilatussen en de Herodessen van onze eeuw worden in ijltempo vrienden.

Je hoeft geen aartszwartkijker te zijn om de ontwikkelingen donker in te zien.

De opgekropte Palestijnse haat explodeerde in een laffe, gruwelijke massamoord op honderden Joden. Enkele dagen later volgde een nieuw dieptepunt, de dramatische raketinslag bij een ziekenhuis in Gaza. Alle vingers wezen onmiddellijk beschuldigend naar Israël, maar de meeste media spraken voor hun beurt. In het Midden-Oosten blijft Israël de zondebok. De haat jegens Joden zit peilloos diep. De lijn van Hamas naar de oudtestamentische Jodenhater Haman is snel gelegd. De prijs van haat is schokkend groot. Hele volken en bevolkingsgroepen worden er tegen wil en dank in meegesleept.

Rond het Joodse Nieuwjaar en het Loofhuttenfeest wordt Psalm 81 gelezen. Een feestlied met onverwachte wending. „Mijn volk wou naar Mijn stem niet horen…” Het legde Gods raad en geboden naast zich neer. Daarmee gaf het de vijanden vrij spel. Hoe leerzaam kan de geschiedenis niet zijn.

Bij alle waaromvragen die al snel rijzen zodra er grote en kleine catastrofes plaatsvinden die ons schokken en raken, is het goed bovengenoemde regel in gedachten te nemen. Laat ieder de les van Psalm 81 vooral eerst op zichzelf toepassen voordat de vinger verwijtend naar God wordt uitgestoken. Hoe snel verklaren wij Hem anders schuldig en medeschuldig aan dat waar wij verantwoordelijk voor zijn.

Nog één ding: stel je voor dat Christus het voor het zeggen zou hebben in parlementsgebouwen… Zolang Hij echter buiten de vredesplannen gehouden wordt, draagt iedere vrede alweer de kiem van een volgende oorlog in zich.