Tweeduizend mensen zijn zaterdagmiddag samengekomen in een afgeladen zaal van de Midden Nederland Hallen in Barneveld op de jaarlijkse dag van Open Doors Nederland, een organisatie voor steun aan vervolgde christenen. Op het podium zingt de Iraanse zangeres Darya, begeleid door een band: „U overwon in elke nood, U brak de banden van de dood, U bent de hoop in ons bestaan, U bent de rots waarop wij staan.”

Jurjen ten Brinke, voorganger van de christelijke gereformeerde zendingsgemeente Hoop voor Noord in Amsterdam, vertelt over ontmoetingen met christenen uit diverse delen van de wereld. „„Zou je niet vluchten naar een land waar je veilig kunt geloven?”, vroeg ik een Maleisische broeder. „Maar God heeft een taak voor mij hier”, zei hij. Ik sprak een Iraanse zuster uit de gemeente van Amsterdam. Ze vond rouwkransen op haar auto en een briefje met de tekst: ”Jij gaat dood”. Ik vroeg haar of ze de politie wilde bellen. „Nee”, zei ze, „God beschermt me.” Ik sprak een jongen die werd uitgezet naar Jemen. Hij nam vijftien Bijbels mee. Ik vroeg hem: „Zou je dat wel doen?” Zijn antwoord: „Als Paulus net zo bang geweest was als jullie, was het Evangelie nooit in West-Europa gekomen.” Gods trouw gaat door in de levens van mensen”, stelde Ten Brinke.

Bemoedigen

Hoe komt het toch dat wij ons moeten laten bemoedigen door mensen die niet in vrijheid wonen, vroeg Ten Brinke. „Misschien kunnen we er niet tegen als er scherven zijn. We willen ons geloofshuis bouwen op onze eigen manier. Maar kan God niet pas wat gaan doen als onze korenmaat kapot gaat? Dan kan het Licht van God gaan stralen. God heeft gezegd dat in de duisternis het Licht zal gaan schijnen. Gods trouw in ons leven is wonderlijk. We zien er vaak zo weinig van. We zien vooral de barsten in onze aarden vaten, die we willen repareren. Ik gun ons heilzame gebrokenheid, zodat wij ervaren wat onze vervolgde broeders en zusters ook ervaren: God is getrouw.”

Toiletgebouw

Op het podium neem Hea Woo –een schuilnaam– uit Noord-Korea het woord. „Halleluja”, roept de vrouw. De zaal reageert enthousiast: „Halleluja”. Het is Gods genade dat ze hier mag staan, laat ze via haar tolk weten. Vanwege haar geloof in Jezus zat Hea Woo lang gevangen in Noord-Korea, het land dat op de eerste plaats staat van de ranglijst christenvervolging die Open Doors ieder jaar uitbrengt. „Ik heb daar, in alle pijn van de martelingen, Zijn Naam nooit verloochend.” En dat was wel waar ze beducht voor was: „Ik was bang om onbewust Gods Naam te loochenen.” Tijdens de martelingen ervoer ze de nabijheid van God. „Hij gaf mij kracht en geloof om vol te houden.”

Lees ook

Noord-Koreaanse christin Hea Woo voelde geen pijn meer tijdens martelingen

Hea Woo wilde andere gevangenen tot de kennis van God brengen. Om die reden kwamen de gevangen samen in een toiletgebouw om Gods Woord te horen. „Het is de meest smerige, maar ook de meest veilige plek. Terwijl de medegevangenen deden alsof ze in de rij voor het toilet stonden, citeerde ik vanaf mijn hurktoilet Bijbelteksten uit onder meer de Psalmen en Jesaja. Die teksten had ik eerder in China uit mijn hoofd geleerd.”

Stefanus

Na de pauze gaat het programma verder met ds. Boureima Diallo uit Burkina Faso. Hij is lid van de Fulani-stam en groeide op als moslim. Nu is hij predikant in Burkina Faso, waar hij zich inzet voor de verspreiding van het Evangelie onder moslims in het zuiden van de Sahara. Ds. Diallo hoorde voor het eerst van God via een medewerker van zijn vader. Hij ontdekte dat het bij geloof in God niet gaat om goede werken, maar om genade. Zijn vader stond hem toe om christen te worden. Tot zijn verbazing had zijn vader een Franse Bijbel, die hij al vierendertig jaar in zijn bezit had. Ds. Diallo laat de rode Bijbel –voorzien van aantekeningen– aan het publiek zien.

Uit de Bijbel laat ds. Diallo de geschiedenis van Stefanus voorlezen. Na het overlijden van zijn vader ontmoette ds. Diallo vervolging. „Dat is de realiteit voor veel Fulani-christenen. Ze worden gedwongen om het geloof in God los te laten. Op een nacht werd ik wakker omdat er een geweer op me gericht werd. Ik moest mijn geloof afzweren.” Ds. Diallo ontkwam.

Nu staat hij op het podium in Nederland en roept de aanwezigen toe: „Sta schouder aan schouder met vervolgde christenen. Stefanus zei: „Reken hun deze zonde niet toe. Dit is voor mij een uitnodiging om te bidden voor vervolgde christenen, dat ze een zegen zijn voor hun vervolgers, zoals Stefanus ook deed.”

Trauma

De laatste spreker is Amin Afshar-Naderi, afkomstig uit Iran. Op 21-jarige leeftijd ontmoette hij voor het eerst een christen, nadat hij de islam had losgelaten. Hij kreeg op straat een Bijbel in handen, „misschien wel met jullie steun naar Iran gesmokkeld”. Hij ging naar de kerk, maar de voorganger meldde hem dat hij zijn familie, vrienden en baan zou kunnen verliezen, gevangen gezet kon worden of de doodstraf kon krijgen. „Toch ging ik vanaf die dag intensief Bijbellezen, soms wel acht uur per dag. Na mijn bekering begon de vervolging vrijwel direct en verloor ik vrienden en familieleden.”

Christen zijn en blijven in Iran is moeilijk. De regering van Iran sloot alle kerken; in 2013 was er geen christelijke kerk meer. Voorgangers werden opgepakt. De regering dacht dat zo het christendom zou verdwijnen, maar de huiskerken groeiden juist. Toch werd ook Amin opgepakt. Hij werd verhoord, beledigd en bedreigd.

Amin ontvluchtte zijn land, zijn familie en zijn volk, in de wetenschap dat hij er nooit meer zal terugkeren. „De geleden vervolging, de angst, je neemt het allemaal mee. Zelfs als je lichaam genezen is, blijft het trauma bij je. Maar er komt een dag dat er geen pijn meer zal zijn. Gods genade en liefde is dan wat overblijft.”