De cijfers uit Israël kleuren steeds zwarter. Ruim 1400 Israëliërs vermoord, 4200 gewond, ruim 200 ontvoerd en zeker 6400 raketaanvallen op Israël.

„Shockerend”, noemt Benjamin de beelden van de afgelopen week uit Israël. „Kleine kinderen verbrand en onthoofd, jongeren en ouderen ontvoerd, vrouwen verkracht en vermoord en de beelden op Facebook van de slachtoffers gepost. De helft van mijn vrienden leeft niet meer. De helft verblijft in schuilkelders. Ik heb de eerste twee dagen geen oog dicht gedaan.”

De verschrikkingen door de terreuraanslagen van Hamas komen voor hem dichtbij. „Een vriend van mij was op het vredesfestival in Zuid-Israël. Drie dagen lang was hij vermist. Bij elk appje of berichtje stokte mijn adem. Na drie dagen is hij gevonden. Afgeslacht. Samen met zijn vriendin.” Hij valt stil. Het nieuws raakt hem nog altijd.

„Ik leef in een heel onrealistische wereld”, zegt Benjamin die in Israël studeert, maar net drie maanden in Nederland is. „Het is alsof ik in een film zit die niet stopt, een droom die niet waar is.” De rauwe beelden uit Israël brengen hem echter terug in de werkelijkheid. Benjamin volgt de ontwikkelingen op de voet. „Via Nederlandse, Israëlische en Amerikaanse media. De hele dag door.”

Gevechtseenheid

Benjamin diende twee jaar lang, van 2019 tot 2021, in het Israëlische leger. Bij een gevechtseenheid. Meer mag de Nederlandse student er niet over zeggen. „Daar is de situatie te gevaarlijk en te ernstig voor.”

Na het zien van de heftige beelden van de terreuraanslagen in Israël besluit de reservist zich te melden bij het Israëlische leger. „De trigger was de dood van mijn vriend.” Zijn ticket ligt klaar. „Ik voel me schuldig dat ik hier een veilig leventje leid, boodschappen doe, terwijl mijn vrienden daar groot gevaar lopen.”

Moeilijk valt het besluit hem niet. „De keus om in Israël te gaan studeren, vond ik moeilijker.” Hij hoopt weer bij zijn eigen legereenheid terecht te komen. „De kans daarop is klein. Zij zijn al bezig met voorbereidingen voor inzet aan het front.” Een taak als vrijwilliger bij de politie, in een ziekenhuis of in een gaarkeuken is voor hem ook een optie. „Er is zoveel te doen.”

Inzet aan het front brengt levensgevaar met zich mee, realiseert Benjamin zich maar al te goed. Is hij daar klaar voor? „Mentaal ben je er nooit klaar voor. Rationeel ken ik het levensgevaar. Ik vind het eng, lastig. Ik probeer echter nuchter te zijn en er niet te veel over na te denken. Anders kan ik niet functioneren. Op straat is het ook gevaarlijk. Ik zou echter liegen als ik zeg dat ik er niet wakker van lig. Het leven aan het front is zwaar.”

Een van de officieren van zijn oude militaire eenheid is gesneuveld in de strijd tegen Hamas. „Hij heeft zijn leven gegeven bij het neutraliseren van terroristen om burgers te beschermen. Daar ben ik trots op.”

Holocaust

Benjamins besluit staat daarom vast. „Voor het eerst heeft het Joodse volk weer een eigen staat. De generatie van mijn grootouders heeft daar alles voor gegeven. Bloed, zweet en tranen. Waarom zij wel en ik niet?! Ik wil niet tegen mijn kinderen en kleinkinderen moeten zeggen dat ik hier niet voor gevochten heb. Ik voel me daar als derde generatie na de Holocaust moreel toe verplicht.”

Benjamin móet naar eigen zeggen zijn steentje bijdragen. „Ik besef hoe kostbaar het is een eigen, soevereine Joodse staat te hebben. Dat kan ik niet zomaar loslaten. Daarvoor staat er te veel op het spel. Ook al moet ik daar een groot offer voor brengen.”

De student, orthodox-joods opgevoed en lid van een joodse gemeente in de Randstad, praktiseert zijn levensovertuiging inmiddels wat minder. „Nadruk ligt voor mij op dít leven.”

De terreur van 7 en 8 oktober met ruim 1400 doden en 4200 gewonden is volgens Benjamin niet alleen een aanslag op de Joodse staat, maar ook op het Joodse leven wereldwijd én op de westerse samenleving. „Israël is de enige die tegen deze terreur opstaat.”

Blokkade

Maakt Israël zich met een blokkade van Gaza niet schuldig aan het veroorzaken van een humanitaire ramp? „Israël doet niet alles goed, ik heb ook moeite met sommige dingen. Tegen deze terreur van Hamas moet echter hard worden opgetreden. Israël doet dat. De vernietiging van Hamas is ook in het belang van het Palestijnse volk. Israël is in oorlog met Hamas, niet met de Palestijnse burger.”

Benjamin moet afscheid nemen van zijn familie in Nederland. „De vraag is wie het zwaarder valt: mij of hen”, zegt hij. „Ik denk voor hen. Voor hen is het heel heftig. Als ik ga, kan ik de handen uit de mouwen steken. Zij blijven achter en kunnen niets doen.”

Uit veiligheidsoverwegingen is de naam van Benjamin gefingeerd. Zijn echte naam is bij de hoofdredactie bekend.