Wat zijn Omtzigts mogelijke valkuilen?
Wellicht wordt Omtzigts partij in november in een keer de grootste. Dit zijn mogelijke valkuilen voor de politicus.
Bij beginnende politieke partijen lopen de meningen vaak uiteen. Dat is logisch, maar daarom is duidelijkheid over interne besluitvorming en leiding heel belangrijk.
Onduidelijkheid hierover vormt niet direct een probleem. Maar wordt dat wel als inhoudelijke verschillen opspelen en leden vermoeden dat ze niet worden gehoord.
Recent voorbeeld zijn de perikelen binnen JA21. Vorige week stapte een handvol prominenten op omdat het bestuur niets zou hebben gedaan om de partij te democratiseren. De groep behoorde tot de conservatieve flank van de partij en voelde zich al een tijdje niet meer gehoord.
Hoe kwetsbaar Omtzigt hiervoor is, moet nog blijken. In zijn netwerk zitten wel degelijk mensen met bestuurservaring, zoals Robert Kamphuis, die De Nieuwe Denktank en de Stichting Sociale Christendemocratie runt, en waterschapsbestuurder Hein Pieper.
Daar staat tegenover dat Kilian Wawoe zowel secretaris als penningmeester is. De personeelsmanager van ABN-AMRO is ook verantwoordelijk voor de opstelling van de kandidatenlijst.
Financiën
Nieuwe partijen zijn sterk afhankelijk van grote geldschieters zoals bedrijven en lobby-organisaties. Sterker nog dan andere partijen, die ook kunnen putten uit subsidies. Giften van dergelijke clubs kunnen de schijn opwerpen van belangenverstrengeling en dat is schadelijk voor partijen.
Maar vrijwel de grootste valkuil voor nieuwe partijen is dat er zich te veel ‘gelukzoekers’ aandienen, die louter omdat ze azen op een prestigieus baantje de partij steunen.
Eerder deze week bleek dat Omtzigt al meer dan duizend sollicitaties binnen heeft. De politicus en zijn team zullen daarom flink wat tijd kwijt zijn om mogelijke baantjesjagers buiten de deur te houden. Dat vereist zorgvuldigheid, maar de klok tikt door.
Zie de teloorgang van de LPF, de partij van Pim Fortuyn die in 2002 meedeed aan de Tweede Kamerverkiezingen. Fortuyn had weliswaar binnen drie maanden tijd kandidaten weten te vinden, maar die bleken achteraf vooral uit eigenbelang op de lijst te staan. Na zijn dood gingen partijgenoten rollend met elkaar over straat. Zes jaar later was het over en uit met de partij.
