Extreem weer geen reden tot angst
Intense hitte, vernietigende bosbranden, overstromingen en hagelstenen zo groot als tennisballen. Het zijn zomaar wat weersituaties die de laatste weken in het nieuws zijn.
Toegegeven: het is best mogelijk dat de media, in verband met de nieuwsluwe zomertijd, berichten over al deze weerverschijnselen meer prominent brengen dan dat ze dit in bijvoorbeeld de herfst zouden doen. Klimaatsceptici menen uit de overkill aan berichtgeving ook te mogen opmaken dat door de situatie van het klimaat als zeer zorgelijk aan te merken en de mensen dagelijks te voeden met beelden van bosbranden of overstromingen „klimaatdrammers” hun ingrijpende maatregelen om het klimaat te ‘redden’, makkelijker ingang kunnen doen vinden. Aan de andere kant zijn er dan weer deskundigen die op alle weersextremen wijzen om duidelijk te maken dat de mensheid eigenlijk al te laat is om nog iets te doen aan de wereldwijde opwarming met alle gevolgen van dien.
Naast deze groepen mensen zijn er ook christenen die de rampen die over de continenten gaan als de naderende voetstappen van de Heere Jezus zien. Heeft Hij niet voorzegd dat in het laatste der dagen juist die dingen zullen gebeuren die we nu zien gebeuren? Het kan niet anders, de eindtijd is aangebroken, zo menen zij. Wat die eindtijd betreft: die is inderdaad aangebroken. Niet deze zomer, maar al met Pinksteren. Daarbij moet ook eerlijk gezegd worden dat christenen in het (verre) verleden natuurrampen niet zelden hebben geduid als directe voorbodes van de wederkomst, die vervolgens uitbleef. De Bijbelse oproep om te letten op de tekenen van de tijd is iets anders dan menen God na te kunnen rekenen.
Blijft staan dat, ook zonder allerlei wetenschappelijke uitspraken te doen, het helder is dat er iets aan de hand is met het klimaat. Maar daarmee is niet gezegd dat alles wat er nu gebeurt direct gelinkt kan worden aan klimaatverandering. Dat eurocommissaris Frans Timmermans onlangs een flinke zomerstorm opvoerde als hét bewijs van klimaatverandering –„Je hoeft alleen maar naar buiten te kijken”– kon dan ook terecht op nogal wat scepsis rekenen.
Ontegenzeggelijk beleven we, op meerdere continenten, een zomer van extremen. Een christen mag die gebeurtenissen niet wegredeneren. Waar de schepping zo duidelijk zucht, is het juist zaak om in het klein en in het groot alles te doen wat mogelijk is om de roofbouw, die er al decennia wordt gepleegd op die schepping, actief te bestrijden. Tegelijk blijft staan dat hoe benauwend de beelden en berichten ook zijn, ze voor christenen niet hoeven te leiden tot een angstige verlamming. De mensheid hoeft de wereld niet te redden. Deze wereld is immers niet van ons, maar van God. Die wetenschap vereist verantwoordelijk rentmeesterschap. Niet uit angst of met de gedachte dat wij de aarde redden kunnen, maar in de wetenschap dat God deze wereld draagt, door water en vuur heen, naar een níeuwe hemel en een níeuwe aarde waarop gerechtigheid wonen zal.
