Het onderwerp staat hoog op de agenda van Kamerleden. Sinds de sabotage van Nord Stream 1 en 2 heerst de angst dat ook de kritische infrastructuur op de Noordzee niet langer veilig is.

De verantwoordelijkheid voor kabels en pijpleidingen in het Nederlandse gedeelte van de Noordzee is nu belegd bij zeven ministeries en een veelvoud aan private partijen waaronder energiebedrijven, transport- en leidingbedrijven, zeekabelmaatschappijen en techbedrijven.

Volgens Joris Teer van het Haags Centrum voor Strategische Studies (HCSS) draagt die versnippering bepaald niet bij aan een efficiënte beveiliging van de vitale infrastructuur zoals internetkabels en gaspijpleidingen. „Bedrijven en spelers weten vaak niet eens waar ze moeten aankloppen voor veiligheidsvragen en -eisen”, zegt hij.

Twaalfmijlszone

Teer vindt dat de verantwoordelijkheid internationaal moet worden gelegd. „Binnen de twaalfmijlszone kun je nog makkelijk schepen wegsturen, daarbuiten wordt dat lastiger. Dat moet in samenspraak met andere landen.”

Door de versnippering van taken is cruciale informatie zelf vaak ook verbrokkeld. Dat ziet Jeroen de Jonge van onderzoeksorganisatie TNO graag anders. Hij pleit voor meer riscicogestuurd beleid. Dat wil zeggen dat beveiliging en bescherming vooral daar plaatsvindt waar de dreiging groter is. Maar daarvoor is juist een goede datavoorziening nodig.

De TNO’er pleit daarom voor één datasysteem waar elke betrokken partij zijn informatie in kan verwerken. „Zo ontstaat als het ware een digitale Noordzee. Handige aan zo’n systeem is dat er kan worden teruggespoeld op het moment dat zich verdachte situaties voordoen”, zegt De Jonge

Hugo Ammerlaan van Maritime Operations is het eens met De Jonge. „De zee is geen luchtruim waarbij je met een paar radars alles kan laten monitoren”, zegt hij.

Het Ministerie van Defensie maakte dinsdag bekend dat het een permanente rol wenst in de beveiliging van infrastructuur op de Noordzee.