Beide predikantsvrouwen, Fokkema uit Kerkwerve en Den Hertog uit Apeldoorn, zijn al geruime tijd bestuursleden van CGK-Vrouw. Rieke den Hertog is voorzitter sinds 2011, Geertje Fokkema trad in 2014 toe tot het bestuur en werd in 2016 secretaresse. Ze vinden het een mooie taak. Den Hertog, die net als Fokkema theologie studeerde: „Ik kan er iets van mezelf in kwijt.” Toch zijn beide periodes maar een kort poosje in vergelijking met de 75 jaar die CGK-Vrouw dit jaar aantikt.

De Bond van Christelijke Gereformeerde Vrouwenverenigingen (BCGV) begint op 30 september 1948. „Nederland is dan in een opbouwfase, en die wind gaat ook door de kerken”, aldus Fokkema. „De vrouwenverenigingen van Amersfoort en Baarn nemen het initiatief tot een landelijke ontmoetingsdag. ”We hebben elkaar als zusters in den lande nodig”, is het motto.” Meteen sluiten zich 32 verenigingen aan bij de bond, en nog geen tien jaar later, in 1957, wordt de honderdste vrouwenvereniging lid. Fokkema: „De jaarlijkse bondsdag is in die tijd het uitje van het jaar, waar je man een vrije dag voor moet nemen om thuis te blijven bij de kinderen.”

Van begin af aan is het doel dat vrouwen zich bezinnen rond een open Bijbel, vertelt Fokkema. „Er bestonden al een mannen- en een jongelingenbond. Maar het is mooi dat ook vrouwen zich verenigden, ontdekten dat je elkaar samen kunt steunen en inspireren”, vindt Den Hertog. „Het is in al die jaren belangrijk geweest om trouw te zijn aan de Bijbel én aan elkaar.”

Granny’s

Het beroemde of beruchte met elkaar handwerken dat er in de beginjaren veel was, is niet meer aan de orde. „Eigenlijk is het bij vrijwel alle vrouwenverenigingen de gewoonte om op de avonden een Bijbelstudie te doen en met elkaar te zingen en te bidden”, vertelt Den Hertog. „En je leeft mee met de plaatselijke gemeente door bijvoorbeeld kaarten te sturen en voor elkaar te bidden.”

Toch ondernemen de christelijke gereformeerde vrouwen ook nog steeds volop actie voor de naaste ver weg en dichtbij. „Het oude devies van ”handen uit de mouwen” wordt nog altijd toegepast. Net voor corona in het land kwam, haalden we geld op voor granny’s (een vierkant haakpatroontje) in Moldavië. We stelden ook voor dat vrouwen zelf granny’s zouden haken en er dekens van zouden maken”, vertelt Fokkema. „Omdat we daarna massaal thuis kwamen te zitten, ging iedereen keihard aan het handwerken.” „We zijn echt bedolven onder de dekens”, zegt Den Hertog lachend.

Daarnaast is CGK-Vrouw maatschappelijk present in een comité met andere vrouwenbonden. Gezamenlijk schrijven ze brieven aan de overheid wanneer ze zich zorgen maken over bepaalde ontwikkelingen. „Tijdens de lockdown hebben we de regering gevraagd of de kerken open konden blijven”, geeft Den Hertog aan.

Individueel

De intrede van stofzuiger en wasmachine én de seksuele revolutie zorgen ervoor dat vrouwenverenigingen hun populariteit verliezen. Vergrijzing bedreigt het voortbestaan van de verenigingen en daarmee ook de bond. Het bestuur proeft de noodzaak om een nieuwe koers te gaan varen. In 2016 verandert de organisatie haar wat plechtig klinkende naam in het vlottere CGK-Vrouw. Maar het bestuur merkt ook dat het informeren en betrekken van vrouwen via de vrouwenverenigingen niet meer werkt. De bond besluit daarom om vrouwen meer individueel te benaderen. Het blad Vrouw! is daarbij een belangrijk communicatiemiddel. Vrouwen kunnen er zelf een abonnement op nemen in plaats van via een vrouwenvereniging. „En we zetten in op het aanwezig zijn op sociale media”, vertelt Fokkema.

De oude route van het informeren van vrouwen via de verenigingen wordt nog wel gebruikt. „Maar we doen daarnaast voorafgaand aan elke activiteit reuze ons best om iedereen erbij te krijgen.” En met succes: voor het jubileumfeest dat CGK-Vrouw zaterdag viert, hebben zich al 400 vrouwen aangemeld.

Eensgezindheid

Ondertussen staan de ontwikkelingen in de Christelijke Gereformeerde Kerken ook niet stil. De onrust op de synode laat de vrouwen niet onberoerd. Toch is er volgens beide bestuursleden binnen CGK-Vrouw een opmerkelijke eensgezindheid. Fokkema: „We hebben zelfs een keer een commissie vanuit de synode op bezoek gehad. Die vroeg: „Hoe doen jullie dat? We hebben het idee dat het jullie wel lukt om samen op te trekken.” En dat is waar. Het scheelt natuurlijk dat wij ook de mogelijkheid hebben om moeilijke thema’s te laten liggen. We organiseren geen dag over de vrouw in het ambt, omdat het niet hóéft. We bidden wel om wijsheid voor degenen die wel beslissingen moeten nemen.”

Fokkema vindt het geen goed idee om over dat heikele thema vrouwen met verschillende opinies een stukje te laten schrijven in Vrouw!. „Daar kom je niet verder mee.” „Nee”, vindt ook Den Hertog. „Vrouw! is geen discussieblad. Het kan best interessant zijn om elkaar te vragen: „Hoe denk jij erover?” en „Hoe denk jij erover?” Maar laten we vooral kijken naar wat ons verbindt. En respect houden voor elkaars overtuigingen en hoe de Heere bezig is in ieders leven. Als ik daar iets van hoor, moet ik even op afstand gaan staan. Daar mag ik niet tussen komen. Ik hoop dat ons leitmotiv is en blijft: dat ons leven met Christus verborgen is in God.”