Hossini (29) vlucht in 2011 naar Nederland en vraagt asiel aan. In Iran voelt ze zich niet langer veilig, nadat haar vader vanwege politieke activiteiten is opgepakt. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) wijst haar asielaanvraag in 2012 af en handhaaft die beslissing in 2013.

Intussen is Hossini in het asielzoekerscentrum (azc) in Dronten via een buurvrouw in aanraking gekomen met het christelijk geloof. Ze gaat „uit nieuwsgierigheid” mee naar een kerk, leest de Bijbel in haar eigen taal en wordt geraakt door de boodschap van het Evangelie. Ook een droom waarin ze een stem hoort die zegt „Als je in Mij gelooft, zul je gered worden en nooit honger krijgen”, speelt daarbij een rol. In 2012 laat ze zich dopen. Geregeld evangeliseert ze op straat.

Op basis van haar overgang naar het christendom dient ze in 2013 een nieuwe asielaanvraag in, omdat ze als bekeerling in Iran gevaar zou lopen. De IND wijst ook deze aanvraag af, omdat hij Hossini’s bekering ongeloofwaardig vindt. Een positief rapport van de zogeheten commisie-Plaisier, die geloofsgesprekken voert met asielzoekers die christen zijn geworden, verandert daar niets aan.

De afgewezen asielzoeker durft niet terug te keren naar Iran en verblijft jaren illegaal in Nederland, waarbij ze via kerkelijke contacten op diverse adressen opvang krijgt. Ze volgt een opleiding voor tandartsassistente, maar kan zonder verblijfsvergunning geen examen doen. Ook is ze onverzekerd. Intussen wordt ze als vrijwilliger actief bij VluchtelingenWerk Nederland.

Op 24 september 2020 vraagt Hossini om een „heroverweging van de afwijzing van de eerdere asielaanvragen”. Nu wordt haar bekering, mede door diverse optredens in de media, door de IND wel geloofwaardig geacht. In 2022 krijgt ze alsnog een verblijfsvergunning, die met terugwerkende kracht ingaat in september 2020.

Eind goed, al goed, zou je zeggen, maar Hossini legt zich niet bij deze uitspraak neer. Ze is van mening dat ze eerder recht had op een verblijfsstatus omdat ze al langer „aan alle eisen voor vergunningverlening” voldeed. De IND gaat daar niet in mee, maar de rechtbank stelt Hossini nu in het gelijk. Daarbij verwijst de rechter onder meer naar een in het Perzisch verschenen publicatie in 2018, waarin Hossini haar verhaal vertelt. De rechter stelt dat haar bekering „in ieder geval vanaf deze publicatie” aan haar kan worden toegedicht.

Erkenning

Waarom is de ingangsdatum van haar verblijfsvergunning voor Hossini, die al jaren betrokken is bij de Nederlands gereformeerde Havenkerk in Den Haag, zo belangrijk? Het gaat haar om „erkenning”, zegt ze. „Ik ben niet pas in 2020 bekeerd, maar al in 2012. Als mijn asielaanvraag eerder was ingewilligd, had mijn leven er de laatste jaren heel anders uitgezien. Dan waren het gouden jaren geweest waarin ik had kunnen studeren en me verder had kunnen ontwikkelen. Nu leefde ik elke dag met onzekerheid en de angst dat ik het land uitgezet zou kunnen worden. Maar het lag al die jaren dus niet aan mij.”

Hoewel de situatie heel zwaar was, zegt Hossini ook ervaren te hebben dat God haar hielp. „Ik heb altijd een dak boven mijn hoofd gehad en heb nooit gebrek aan kleding gehad. Maar geestelijk was het zwaar, heel zwaar”, zegt de Iraanse, die nu een opleiding voor verpleegkundige volgt en stage loopt op een revalidatieafdeling. Praktisch gezien kan ze, als de IND niet tegen de uitspraak in beroep gaat, dit jaar –vijf jaar na het ingaan van de verblijfsvergunning– haar naturalisatie tot Nederlander aanvragen. „Ik ben heel blij en hoop dat er nu ook voor mijn moeder, die eerder naar de kerk ging en tot geloof kwam dan ik, snel een oplossing komt.”