Belangrijkste twistpunt is de status van de Westelijke Sahara, een groot dunbevolkt gebied dat al tientallen jaren door Marokko wordt bezet. Tot 1975 was het een kolonie van Spanje en daarna stelde Madrid zich altijd neutraal op. Tot afgelopen jaar, toen Sanchez besloot de claim van Rabat te steunen.

Dat heeft in Spanje tot veel kritiek geleid. De minister van Arbeid weigerde om met Sanchez mee te gaan naar Marokko, omdat haar linkse partij de draai van de premier niet steunt. Ook rechtse oppositie is kritisch en zegt dat er „geen grotere vernedering is dan buigen voor de Marokkaanse wil”.

Sanchez verdedigt de draai namelijk door te wijzen op het Spaanse belang. Sindsdien is het aantal migranten dat via Marokko naar Spanje reist namelijk sterk gedaald. Op het hoogtepunt van de ruzie werden de Spaanse enclaves in het noorden van Marokko regelmatig bestormd door duizenden migranten die Europa hopen te bereiken. De Marokkaanse grenspolitie greep pas weer in toen het dispuut was bijgelegd.

Sanchez en de Marokkaanse premier Aziz Akhannouch spraken af om respect voor elkaar te tonen en de samenwerking te versterken. Zo’n twintig deals zijn getekend om meer Spaanse investeringen te doen in Marokko. Ook werd de Spaanse steun op papier bevestigd voor de status van de Westelijke Sahara. Het gebied heeft beperkte autonomie onder Marokkaanse soevereiniteit, tot frustratie van de Saharaanse onafhankelijkheidsbeweging.