Door de spreidingswet pas volgend jaar in te trekken, wil het kabinet gemeenten en provincies duidelijkheid geven en geen afbreuk doen aan de afspraken die zijn gemaakt.

Faber is van plan onderdelen van de spreidingswet in stand te houden, zonder dat die worden vastgelegd in een wet. Het door de minister en haar partij verfoeide dwangelement verdwijnt. Maar nog steeds zal eens in de twee jaar worden vastgesteld hoeveel opvangplekken nodig zijn. Vervolgens gaan gemeenten, provincies en het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) overleggen om deze plekken over het land te verdelen.

In sommige gevallen is het volgens Faber „noodzakelijk” om gemeenten te compenseren voor de opvangplekken die zij voor begin 2026 aanbieden. Gemeenten ontvangen ook nog steeds bepaalde uitkeringen waarop zij recht hebben volgens de spreidingswet.

In de eerste cyclus van de spreidingswet hebben gemeenten plannen gemaakt om te zorgen voor 90.000 opvangplekken voor asielzoekers. Het kabinet wil met gemeenten in gesprek om te bekijken welke van deze opvangplekken langer kunnen blijven bestaan en belooft hier een „financieringsconstructie” voor. Deze plekken zijn in de eerste plaats bedoeld voor asielopvang, maar andere groepen kunnen er ook terecht bij een lage instroom van asielzoekers.

De asielminister hoopt daarnaast dat door haar strenge wetten het aantal asielzoekers omlaag gaat en dus minder opvangplekken nodig zijn. Onder andere de Raad van State vindt dat het bewijs hiervoor ontbreekt. Faber houdt er ook rekening mee dat op den duur plekken vrijkomen die nu bezet zijn door gevluchte Syriërs en Oekraïners.