Veluwse hoogmoed
Een collega vertelde me ooit dat hij zelfs in landen waarvan hij de taal niet of nauwelijks sprak tóch tijdens vakanties op de zondagen altijd een plaatselijke protestantse kerkdienst bezocht. Al was het maar om gemeenteleden te laten zien dat ook christenen uit andere landen bij hen betrokken zijn.
Ik ben het zeer met die collega eens en bezoek dus, als ik in het buitenland ben, op zondagen zo mogelijk altijd een kerk in de omgeving van het hotel waar ik logeer. In Berlijn viel deze keer m’n oog op een modern kerkgebouw dat aan een oude toren was vastgebouwd. In de Tweede Wereldoorlog werd de kerkzaal, die plaats bood aan meer dan 2000 mensen, verwoest. De toren bleef staan. Na de oorlog werd de kerkzaal weer opgebouwd en door middel van een corridor verbonden met de toren.
Het kerkelijk leven in Duitsland is op veel plekken zieltogend. Diensten in de Evangelische Kirche Deutschland (EKD), de grootste protestantse kerk van Duitsland, worden niet zelden bezocht door slechts een handjevol ouderen. Ik meende dus in m’n hoogmoed dat de aanwezigheid van een man van middelbare leeftijd de plaatselijke Berlijnse kerk vast goed zou doen.
Eenmaal in de kerkzaal druppelde die langzaam vol. Van de 2000 zitplaatsen die de vooroorlogse kerk telde, waren er in de nieuwe kerkzaal nog enkele honderden over. En tot m’n verbazing vulden al die stoelen zich in enkele tientallen minuten. Toen de dienst begon, zaten er zeker niet alleen ouderen, maar ook tal van jongeren en gezinnen met kinderen in de kerk.
De preek ging over het bezoek van de Heere Jezus aan Martha en Maria. Martha die boos is op haar zus die haar niet helpt bij alles wat gedaan moet worden, maar liever luistert naar Jezus. De predikant trok een lijn naar de christelijke gemeente van vandaag. Ja, die moet dienen, net als Martha. Maar ze moet in de eerste plaats luisteren naar Jezus en horen naar wat Hij te zeggen heeft.
Ik zat daar toch wel wat beschaamd, moet ik eerlijk zeggen. Toen ik naar deze kerk liep, was dat in een onchristelijk en volledig misplaatst gevoel van meerderwaardigheid. Want natuurlijk zou die Berlijnse kerk geen partij zijn voor mijn eigen thuisgemeente met z’n drukbezochte diensten. Maar m’n Veluwse hoogmoed was al volledig verdampt nog vóór het laatste lied werd ingezet. Noem dat gerust heilzaam.
Wim van Egdom schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog.
