Van den Broek was staatssecretaris, minister van Buitenlandse Zaken en Europees Commissaris voor buitenlandse betrekkingen. Ook leek hij even in beeld als potentiële opvolger van CDA-leider en premier Ruud Lubbers. Toch zullen veel Nederlanders hem vooral kennen als de vader van prinses Marilène, de echtgenote van prins Maurits.

De politieke loopbaan van Van den Broek (1936) begon in 1970, toen hij gemeenteraadslid werd (voor de KVP, die later opging in het CDA) in Rheden. Echt meetellen ging hij vanaf 1982. Als minister van Buitenlandse Zaken in Lubbers I, II en III speelde hij ruim tien jaar een belangrijke rol op het Binnenhof.

Van den Broek gold als een atlanticus, een trouw bondgenoot van de Verenigde Staten. Als minister opereerde hij bij voorkeur op de achtergrond en in de diplomatieke achterkamertjes. Hij was geen voorstander van wat hij ‘megafoondiplomatie’ noemde.

Mede hierdoor waarschijnlijk is Van den Broek nooit echt populair geworden. Lubbers overvleugelde hem voortdurend en nadat de CDA-leider hem als mogelijke kroonprins had laten vallen, kwam er steeds meer sleet in hun relatie. Begin 1993 kondigde Van den Broek onverwacht zijn vertrek aan als minister. Hij werd Europees Commissaris.

In Brussel hield hij zich onder meer bezig met de uitbreiding van de EU, op dat moment een operatie die in Nederland geen enkele kritiek ontmoette. In 1999 eindigde de carrière van Van den Broek abrupt toen de Europese Commissie waarvan hij deel uitmaakte, moest aftreden wegens beschuldigingen van fraude en vriendjespolitiek. Hoewel Van den Broek bij deze zaken niet betrokken was, vormde het toch een wat onprettig afscheid.

Na ‘Brussel’ was de CDA’er nog actief als voorzitter van Clingendael. In 2005 werd hij benoemd tot minister van Staat.