De tweelingzus van Romy sprak de rechtbank woensdag als eerste toe over het verlies van haar zus en moeder. „Het verlies van Romy voelt alsof een deel van mezelf weg is”, zei ze. „Ik voel mij verloren”. Tegen de verdachte zei ze: „Door jou is ons leven nooit meer hetzelfde. Dat neem ik je heel erg kwalijk.”

Ook de oudste zus van Romy maakte gebruik van haar spreekrecht, net als het jongste broertje en hun vader. „Ik mis mama en Romy elk moment van de dag”, zei de oudste zus. „Het is alsof een stuk van mijn hart is weggehaald. Bij alles in mijn leven zal ik ze missen.” Ze probeert „herinneringen levend te houden door over ze te praten”, ook voor haar broertje. „Ik maak me zorgen om hem, hij is te jong om alles goed te begrijpen en ik zie dat hij het moeilijk heeft.”

L. reageerde kort op de slachtofferverklaringen. „Dit is extreem verdrietig. Ik ben een beetje onder de indruk van het leed en het is totaal zinloos.” De vader van Romy zei tegen L.: „Heb je gekregen wat je wilde? Is dit het waard geweest, zoveel verlies, gemis en pijn? Toen duidelijk werd dat je je artsdiploma niet zou krijgen, bedacht je een bizar plan en moesten er mensen dood. Ik kan het niet bevatten.”

„Marlous, jouw buurvrouw, die elke keer, ondanks dat ze bang voor je was, de moed had om melding te maken van jouw idiote, bizarre gedragingen. Jij was daar niet blij mee en dat liet je Marlous en de kinderen merken ook. Je bedreigde ze en schreeuwde naar de kinderen, als ze op straat speelden”, zei de vader. „Maar wat Marlous deed was het juiste. Zij was zo sterk en dapper om niet te zwichten voor jouw dreigementen. En ook anderen zijn dapper geweest, waardoor is voorkomen dat jij arts hebt kunnen worden.”

„Niets maar dan ook niets rechtvaardigt wat jij gedaan hebt. Het is maar goed dat je nooit arts hebt kunnen worden.”