Rooms-katholieke Ibolya is protestantser dan ik, denkt Martin Trouwborst
De zon schijnt fel op de stoffige voorruit. We zijn onderweg naar enkele adresjes buiten de stad. Naast mij op de achterbank staan pakketten met levensmiddelen, waarvan er bij iedere bocht een op mijn schoot glijdt.
Ik ga wat verzitten en kijk naar buiten. Monotone flats met daarachter twee hoge fabrieksschoorstenen steken grimmig af tegen de horizon. Via een paar flinke haarspeldbochten draaien we de stad uit. Met weer een zware doos die op m’n schoot glijdt, rijden we verder naar onze bestemming: een klein huisje aan een onverharde straat vol plassen en kuilen.
We zetten de auto aan de kant en stappen uit. Het dag en nacht aanwezige stadslawaai van Oradea gonst nog na in m’n hoofd. Ik haal diep adem: heerlijk, wat een rust hier! Het Roemeense platteland heeft zo z’n charme voor hen die er niet wonen.
Hondenkorps
We lopen naar het huisje van mevrouw Ibolya. Naast de houtvoorraad staat een wasrek met te drogen kleding, fleurig in de zonneschijn. Een grote hond begint vervaarlijk naar ons te blaffen. Gevolgd door het hele hondenkorps uit de buurt dat ons bezoek aankondigt.
Ibolya en haar zoon ontvangen ons hartelijk in hun piepkleine kamer met daarin een bed, stoel en houtfornuis. Samen strompelen ze, letterlijk, door het leven. De gezondheid van haar en haar zoon laat veel te wensen over. Medicijnen zijn duur en de voorraad is bijna op.
Ik vraag aan mevrouw Ibolya of ze vaker bezoek krijgen. „Niet zo vaak. Mijn andere kinderen wonen in het buitenland. Gelukkig komt onze pater iedere maand een keer langs. Hij leeft met ons mee.”
Tranen
Omdat het huisje te klein is voor ons allemaal, praten we buiten verder bij de waterput, ons koesterend in de januarizon. Als Ibolya het levensmiddelenpakket en geld voor medicijnen in ontvangst neemt, barst ze in tranen uit: „O, God is goed! Zo ontzettend goed! Wekenlang heb ik gebeden. God kent mij en heeft mijn gebed verhoord!” Ze wijst met haar tanige vinger naar boven en zegt nogmaals, met gebroken stem: „God is goed!”
Ik knik verlegen. Hier is geen plaats voor woorden, maar voor stille verwondering. Ibolya mag dan rooms-katholiek zijn, ze is in elk geval protestantser dan ik. God is goed: daar is alles mee gezegd wat het leven écht de moeite waard maakt.
Martin Trouwborst (1983) is als vrijwilliger verbonden aan Julia Home in de Roemeense stad Oradea, waar hij werkt met kinderen uit kwetsbare gezinnen.
