De  Heere laat de duivel toe om Job te verbrijzelen en uit te stropen. Hij werd zo beproefd aan de rechter- en aan de linkerkant dat hij uitriep: „Och, of ik ware gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen toen God mij bewaarde. Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde. Mijn wortel was uitgebreid aan het water en dauw vernachtte op mijn tak. Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij en mijn boog veranderde zich, in mijn hand” (Job 29).

Maar, mijne vrienden, als God sluit, wie kan dan openen? Niet één. Bij het zien van het einde van Job verstaan we de waarheid van Salomo's woorden_:_ „Het einde van een zaak is beter dan haar begin.” Zo gaat het met al de dierbare kinderen des Heeren. Nimmer geldt dit bij het begin van een droefheid, een verdrukking, een kwelling, een kastijding of verlies, maar bij het einde, wanneer de Heere Zijn grote doeleinden heeft bereikt, dan is het einde beter dan het begin. Het einde van de geveinsden en van anderen die niets zaligmakends kennen van de waarheid van God, is erger dan het begin. Maar bij de Kerk van God ligt het anders. „Wij weten, dat die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, namelijk degenen, die Hij naar Zijn voornemen geroepen heeft.”

John Warburton,
predikant te Trowbridge

(”Preek over Hooglied 2:16b”, uitgave 1976)