Oosters-Orthodoxe Kerk

Oosters-Orthodoxe Kerk

De Oosters-Orthodoxe Kerk is een van de drie oosterse tradities binnen de oosterse kerk. De andere twee zijn de Oriëntaalse Kerk en de Assyrische Kerk. De kerk heeft wereldwijd 225 tot 300 miljoen leden en heeft ook bisdommen in westelijke landen.

De oosterse en westerse kerk scheurden in 1054, omdat de westerse kerk de woorden „en de Zoon” (Filioque) toegevoegd had aan de geloofsbelijdenis van Nicea. In de eeuwen daarvoor was besloten dat niemand hiervan mocht afwijken. Met de toevoeging van die woorden was dat volgens de oosterse kerk wel gebeurd. Tijdens het Tweede Vaticaanse Concilie in 1965 werden wederzijdse excommunicaties herroepen.

De Oosters-Orthodoxe Kerk wijst de rooms-katholieke leer over de onfeilbaarheid en het oppergezag van de paus af. Volgens haar is iedere bisschop gelijkwaardig. De kerk aanvaardt de dogma’s die zijn vastgelegd in de eerste zeven oecumenische concilies.

Ook de Synode van Jeruzalem (1672) is voor veel orthodoxen een belangrijke vergadering geweest. Daarin werd de leer van de protestanten afgewezen en werd de geloofsbelijdenis van Cyrillus Lucaris (1572 – 1638) verworpen. Hij was de patriarch van Constantinopel, het huidige Istanbul. In dit document, dat door sommige oosters-orthodoxen als een vervalsing wordt beschouwd, stonden achttien geloofsartikelen die overeenkwamen met de leer van calvinistische hervormers.

Iconen spelen een belangrijke rol in de oosters-orthodoxe eredienst. Dit zijn geen beelden, maar tweedimensionale afbeeldingen van Jezus en de heiligen. Net als rooms-katholieken maken orthodoxen onderscheid tussen het aanbidden van God en de verering van heiligen. Iconen worden vereerd omdat deze de heiligen vertegenwoordigen.