Zeekraal, lamsoor, zeealsem; er is van alles te snoepen tijdens de privé-expeditie die ik van Staatsbosbeheer krijg door het broedgebied op de Boschplaat van Terschelling.
Een voicemail van de boswachter die toezicht houdt op mijn veiligheid. 'Geen paniek, maar ruim je spullen op en pak ze in. Ik kom je halen. Ga voortvarend te werk. Het weer slaat om.'
De paternoster verdwijnt in het zilte nat. De top van mijn vistuig buigt zich. Takelen maar. Het blijkt dat de golfslag de hengelpunt doet buigen. En dat ik het lood dat vasthaakt in de bodem ten onrechte aanzag voor een spartelende vis.
Een beetje eilander eet vis. Of je nu Japanner bent of op Terschelling woont. De Waddenmensen waren vroeger walvisjagers. Van mij mag het een onsje minder zijn. Zeebaars is het doel.
Een baby zet het op een krijsen als de kapitein van de Midsland een ram op zijn scheepshoorn geeft. Een tiener krimpt onder het geluid ineen en wordt uitgelachen door zijn vriendjes. Samen met honderden andere passagiers heb ik een twee uur durende overtocht voor de boeg.
Heb ik alles? Die angstige vraag spookte de laatste dagen door mijn brein. Kamperen is mij een nauwelijks bekend fenomeen. De komende dagen heb ik geen elektriciteit, geen gas en geen stromend water. Soms zelfs geen internet.
Subthema 'Zomerserie 2019: Alleen op een eiland'
Redacteur Arien van Ginkel bivakkeert een week alleen op de Boschplaat, een natuurgebied op het Waddeneiland Terschelling.