Voor de mensen die Caïro niet kennen: Zamalek is een van de duurste wijken van Caïro, gelegen op een eiland in de Nijl. In deze buurt wonen vooral rijke Egyptenaren en expats (buitenlanders die in Egypte werken). Volgens Wikipedia zijn dat bij elkaar zo’n 420.000 mensen.
Maar het overgrote deel van de Egyptische bevolking is arm: ongeveer 40 procent leeft onder de armoedegrens. Zamalek is dus een heel klein deel van een arm land met meer dan 80 miljoen inwoners.
Gelukkig is het eiland door middel van drie bruggen over de Nijl verbonden met het ”echte”, het arme Egypte. Bewoners van Zamalek kunnen dus ook die wereld ontdekken. Niet dat iedereen dat doet: er zijn genoeg rijke mensen die zich afsluiten van de buitenwereld en ervoor kiezen om in hun luxe buurt te blijven. En die zich in het uiterste geval door hun chauffeur naar de mooie plekken buiten Zamalek laten rijden.
Onze buurjongen is zo iemand. Hani is 15 jaar oud en de zoon van een rijke componist en muziekproducent die zijn vermogen vooral te danken heeft aan zijn goede contacten met het regime van de vorige president, Hosni Mubarak. Hani wordt elke morgen door een schoolbus van een dure internationale school opgehaald en ’s middags weer netjes thuis afgezet. Zijn vrije tijd brengt hij vaak door in City Stars, een enorm winkelcentrum in de buurt van het vliegveld waar hij door de chauffeur van de familie naartoe wordt gebracht. Nadat ik een keer vertelde dat ik die middag langs de Nijl naar het Tahrirplein bij het centrum was gelopen, een wandeling van hooguit twintig minuten, reageerde hij verbaasd: „Heb je dat hele stuk gelopen?! Dat is toch vreselijk ver?” Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit lopend naar Tahrir was gegaan. „Waarom zou ik? Ik heb toch een chauffeur?”
In de talloze hippe coffeeshops in Zamalek vind je veel jongeren zoals Hani. Ze gaan allemaal naar internationale scholen, omdat het onderwijs op gewone openbare scholen erg slecht is. Ze wonen in de rijkere buurten van de stad of in nieuwe satellietsteden buiten Caïro, en drinken koffie die zes keer zo duur is als bij andere cafés.
De realiteit van mensen uit Hani’s klasse staat mijlenver af van die van de gewone Egyptenaar, die vaak geen werk heeft omdat het toerisme met ongeveer 80 procent gedaald is na de revolutie. Gewone Egyptenaren zoals Ahmed bijvoorbeeld.
Ahmed is een glasblazer die zijn werkplaats heeft in de Dodenstad, een bewoonde begraafplaats waar volgens sommige schattingen ruim een half miljoen arme mensen wonen. De wijk is ontstaan na de aanleg van de stuwdam in de Nijl halverwege de jaren zestig. Veel mensen werden toen gedwongen hun huizen te verlaten om plaats te maken voor het stuwmeer.
Na de zware aardbeving van 1992 verhuisden nog meer Egyptenaren noodgedwongen naar de begraafplaats. Inmiddels is de situatie in de wijk iets verbeterd en zijn er scholen en winkels en is er zelfs een politiebureau.
Hoewel Ahmeds producten ook in Europa worden verkocht en hij dus niet alleen afhankelijk is van toeristen, heeft ook hij het erg zwaar. Door de economische problemen hebben zijn twee zoons geen werk. Met zijn kleine inkomen onderhoudt hij dus drie gezinnen, een veelvoorkomend probleem in Egypte.
Ondanks dat ik in een rijke buurt woon probeer ik mijn ogen niet te sluiten voor de problemen in andere delen van de stad. De verschillen in Egypte zijn ontzettend groot, en daar kun je je niet voor verstoppen. Dat veel rijke Egyptenaren zich totaal niet bekommeren om het lot van hun landgenoten is natuurlijk een schande. Zelfs nu veel arme mensen in opstand zijn gekomen tegen de corruptie en armoede, maakt een groot gedeelte van de upper class zich alleen druk om het behouden van de macht en het geld.
-
-
Jaco Stoop (22) woont sinds eind januari voor vier maanden in Egypte. Hij verblijft in Caïro in het kader van zijn studie Arabische taal en cultuur aan de Rijksuniversiteit Groningen. Regelmatig brengt hij lezers van Puntuit op de hoogte van zijn belevenissen. Dit is deel 3.
