Wanneer het gebeurt dat een grote, bleke mensenvoet zich het trappetje op of af begeeft, ziet onze zonnebaars het zonder meer als zijn plicht, de indringer te verjagen. Regelmatig behoort deze voet toe aan een vakantiegast van ons, die zichzelf net aan het overwinnen is het water in te gaan na verhalen over een andere angstaanjagende bewoner, een anderhalve meter lange meerval.
Het blijft nog steeds leuk om de vakantieganger het trappetje af te laten dalen, en toe te kijken of het visje z`n werk weer doet. Ik prijs me helemaal gelukkig wanneer de nieuwe badgast even op de derde trede blijft staan om aan de temperatuur van het water te wennen. Ik zou me zorgen kunnen maken over mogelijke sadistische trekjes die ik lijk te hebben, maar zeg nou zelf… zo`n heerlijk tafereeltje kun je jezelf toch niet door de neus boren door eerst even te waarschuwen?
De badgast kijkt verbaast naar beneden, trekt een voet op, geeft een gilletje en stuift dan met een vaart het trapje weer op. Meestal krijg ik vervolgens de vraag of ik niet even op het gevaar had kunnen wijzen. Vanaf dan wordt de derde trede overgeslagen, en leidt de zonnebaars zijn rustige leventje verder, af en toe onderbroken doordat hij de mens weer even zijn plek moet wijzen.
