Ondanks al dat leven om ons heen, zijn er mensen die zich afvragen of het eenzaam is, hier aan de bosrand. Voordat ik hierop inga, moet ik zeggen dat ik het type mens ben dat geniet van stilte, de natuur en de afwezigheid van andere tweevoetige aardbewandelaars. Wanneer je opgegroeid bent in een dorp waar je als kind niet veel verder kwam dan het hek naar de weg, biedt een bos achter het huis een compleet nieuwe vrijheid. Je loopt er rustig een hele middag zonder een mens tegen te komen en zonder op al te duidelijke tekenen van menselijke aanwezigheid te stuiten.
Vooral toen we hier nog maar kort woonden, heb ik veel rondgestruind. En ik ben er zeker van dat menige jager zich slap gelachen heeft om de beelden die hij van mij zag op zijn wildcamera - een gecamoufleerd apparaatje dat aan een boom hangt om wild te filmen. Als Nederlander ben je nou eenmaal niet aan steile hellingen, compleet dichtgegroeide bossen en verborgen beekjes gewend.
Volgens de website Bosplus.be kunnen leerlingen beter leren wanneer ze uitzicht op bomen hebben. Des te gekker vind ik het dat mijn schoolresultaten niet in verhouding staan tot het aantal bomen waarop ik uitkijk wanneer ik leer.
Natuurlijk went het, zo’n bos als achtertuin. Tegenwoordig werk ik er vooral aan mijn mountainbiketrail en de jager heeft weinig meer te lachen om een rondstruinend jochie dat op zijn camerabeelden langskomt. Toch merk ik het eerste wat ik doe als ik even weg ben geweest - bijvoorbeeld vanwege een bezoekje aan Nederland - een rondje door het bos maken is. Gewoon even kijken of er nog bomen zijn omgewaaid, of de struiken alweer dichter beginnen te worden en hoe hard de beekjes stromen. Het bos, dat er altijd is, heeft een belangrijke plek in mijn leven.
