Broer en zus zijn de kinderen van Jeannette Wilbrink, die in het reformatorische magazine Terdege een column schrijft over de avonturen van Jenthe, een fictieve vrouw die met haar man en kinderen emigreert naar Oostenrijk. De Wilbrinks wonen in Liebenfels, een gemeente in de Oostenrijkse deelstaat Karinthië. Daar verhuren ze appartementen aan –veelal Nederlandse– gasten.
Natuurmens heeft ruimte genoeg
Hij was een jaar of tien toe hij voor het eerst zei dat hij geen toekomst voor zichzelf zag in Nederland, beweert Matthias Wilbrink (16). „Nog voordat ik wist dat mijn ouders emigratieplannen hadden, voelde ik me daar niet meer zo thuis. Alles is daar zo klein en benauwend. Ik ben een natuurmens en hou van ruimte.”
In Oostenrijk kan Matthias zijn groene hart ophalen. „We hebben veel grond om het huis liggen. Ik ben vaak in het bos te vinden. Daar leg ik een mountainbikeroute aan.” Matthias is dol op de fietssport. Als er sneeuw ligt, skiet hij graag.
Matthias is blij met de stap die zijn ouders vijf jaar terug namen. „Bij een emigratie word je compleet uit je comfortzone getrokken. Dat is niet altijd prettig, maar wel goed. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en maak hier andere dingen mee dan de gemiddelde Nederlander.”
Het idee voor de wisselcolumn voor Puntuit komt van zijn zus, zegt Matthias. „Zij schrijft heel goed Nederlands. Zelf ben ik wat slordiger. Ik heb natuurlijk al jaren geen Nederlands gehad op school en schrijf alleen appjes soms nog deels in het Nederlands. Ik hoop dat gebrek goed te maken met wat humor in mijn de dingen die ik schrijf. Ter compensatie.”
Verliefde ouders
Wees op je hoede wanneer je op vakantie bent geweest en je ouders maandenlang lyrisch zijn over de cultuur, het eten en de natuur van het vakantieland. Of als je ouders steeds naar hetzelfde plekje in hun fantastische vakantieland willen gaan en andere vakantieplannen van tafel worden geveegd. Dit zijn namelijk symptomen van emigratiekoorts. Het lijkt op verliefdheid: de liefde wint het van het gezond verstand. Wanneer je ouders in dit stadium verkeren, wordt elke normale schnitzel héérlijk, een simpele berg wordt fabelachtig en elke vriendelijke groet van de kassamedewerker laat zien wat een bijzondere bevolking er in dit land woont.
>>puntuit.nl/columnsuitoostenrijk voor het hele verhaal van Matthias
Thuis in twee landen
„Emigreren is een life-changing event”, ervoer Maria Wilbrink (17). „Je wordt uit je beschermde omgeving weggerukt en moet integreren in een nieuw land. Zo kwam ik vanuit mijn reformatorische omgeving terecht op een school in Oostenrijk, waar mensen ongelovig of katholiek zijn.”
Maria zou emigreren naar Oostenrijk „absoluut” aanraden. „Het eerste jaar is integreren pittig, omdat je de taal en de cultuur niet kent. En Oostenrijkers zijn geslotener en minder gezellig dan Nederlanders. Maar na een jaar ga je de waarde van je nieuwe omgeving inzien. Ik heb ontiegelijk veel nieuwe mensen leren kennen, daar ben ik heel dankbaar voor. Ik spreek inmiddels vloeiend Nederlands, Duits en Engels. En wat Italiaans.”
De gymnasiumleerling weet nog niet of ze haar toekomst in Oostenrijk ziet. „Volgend jaar moet ik kiezen in welk land ik ga studeren, dus de keuze komt wel dichterbij.” Ze vindt het lastig. „Het voelt alsof het mijn lot is om me in twee landen thuis te voelen. In Nederland mis ik Oostenrijk. En in Oostenrijk mis ik Nederland.”
In ieder geval weet Maria al wel dat ze graag schrijft. „Dat zit me in het bloed. Ik zal het wel van mijn moeder hebben meegekregen.” Haar emigratie is een dankbare inspiratiebron voor haar schrijfsels, zegt ze. „Bij een emigratie staat alles in je leven op z’n kop. De school, de cultuur, de mentaliteit van de mensen. Genoeg inspiratie voor mijn columns dus.”
Hulp van helden
Mijn ouders hebben een appartementenhuis gekocht in Oostenrijk. Klinkt erg chic, was het niet. Het pand was een ruïne vol schimmel en zooi. Voordat dat verhuurd kon worden, moest er flink wat gebeuren. En aangezien wij niet de handigste klussers zijn, hadden we hulp nodig.
Het was dan ook een geschenk van boven toen een vriend aanbood met een groep handige mannen van het Leger des Heils te komen klussen. Maar de avond dat die helden aankwamen, zat ik op m’n kamer. Ik durfde niet naar beneden.
>>puntuit.nl/columnsuitoostenrijk voor het hele verhaal van Maria
