Subthema 'Columnisten : Anne'

Dinsdagavond, net voor de deadline. Ik bijt op de dop van m’n pen. Het papier voor me is vlekkeloos wit. Nog een paar uur, dan moet er een column staan.

Smalle taille, hoge jukbeenderen, lichtgebruinde huid, tandpastaglimlach, naveltruitje. Dat is ze: Tanja. Ooit Nederlandse studente, nu strijder in de jungle.

Studenten van 2012: gefeliciteerd! Wij behoren tot de bevoorrechte ”studenten van nu”. In onze tijd spekt de staatskas de studentenrekening nog.

Terwijl weilanden en waterstroompjes voorbijrazen, ben ik verdiept in m’n boek. Net als de mensen naast mij en tegenover mij en in de volgende vierzit – al deinend op de cadans van de trein. Ik hoor krantenpapier kraken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe mijn medepassagier op z’n telefoon kijkt en langzaam z’n lippen in een lach trekt. Een eindje verderop zit iemand z’n boterham op te peuzelen. Naast mij klinkt een zacht geronk – de buurvrouw slaapt. Rust regeert in de coupé.

Onze medeburgers zijn aso’s. En dat is irritant. Ga maar eens na. Wij ergeren ons aan bumperklevende bestuurders en chauffeurs die met hun middelvinger zwaaien als je niet snel genoeg optrekt bij het groene verkeerslicht, aan de platgetrapte colablikjes en gescheurde chipszakken in de struiken, aan de eigenaardige geurtjes bij onze buren. Wij gruwen van de sigarettenrook die brutale bengels in ons gezicht blazen. Van ons goede humeur is weinig over bij het zien van de stinkende smurriehoop op de stoep, omdat het baasje van Bello zijn poepschep voor het gemak thuis heeft gelaten.

Linkshandigendag, roodharigendag, fiets-naar-je-werkdag. Voor wie z’n ogen nu uitwrijft: ja, er is meer dan dierendag, Koninginnedag, Hemelvaart en Valentijn. Etiketjes zijn aan de orde van de dag.

Eerst heette het Kunduzakkoord, nu noemen we het lenteakkoord. Van het Afghaanse oorlogsgebied naar een bloeiend voorjaar, het is een kwestie van niks. Maar de plannen worden er niet zonniger op.

Het is voorbij. Geen nieuwsgierige lenzen meer achter het hek en speurende blikken van op nieuws beluste journalisten in mijn tuin. Geheimen zijn doorbroken, de harmonie is verdwenen. Het onderhoud verplaatste zich van mijn huis naar het aloude strijdtoneel, enkele kilometers hier vandaan.

Met een brede grijns overziet het D66-duo de Kamer. Vandaag beslist de politiek over iets wat ze al veertig jaar mag, maar eigenlijk niet durft: een kabinetsformatie zonder koningin.

Ingrid,