Het is een vermakelijk gezicht om te zien hoe de boomlange bouwkundig tekenaar uit Overijssel en zijn Moto Morini Granpasso 1200 een twee-eenheid vormt en haarscherp de bocht in duikt. Toch neemt hij geen onverantwoord risico, vindt de vader van drie kinderen zelf. „Ik ben inderdaad een stevige maar toch ook defensieve rijder. Ik zal nooit inhalen voor een blinde, onoverzichtelijke bocht of kruising.”

Toch begon het dertien jaar geleden allemaal geheel anders. „Ik ben pas gaan lessen op mijn 27e. Mijn vrouw Bertina begon een opleiding en ik dus ook. Op herhaaldelijk aandringen van mijn buurman nam ik –tegen mijn zin– een proefles. Mijn motto was: ik heb een auto met vier wielen en ik zit droog. Waarom zou ik op een motor gaan rijden? Die eerste les ging waardeloos. Ik kwam de bocht niet door. Ik wist toen nog niet dat je een motor stuurt met je heupen en niet met je handen.”

Het werd nog erger. „De eerste keer dat we gingen lessen op de snelweg droeg ik een te grote helm. Door de wind draaide die bijna achterstevoren op mijn hoofd. Tot overmaat van ramp hoorde ik door de herrie en mijn oordopjes de instructeur niet. Ik haalde uiteindelijk wel in één keer mijn praktijkexamen, maar vond er nog steeds weinig aan.”

Dat veranderde pas bij zijn tweede motor. „Het eerste exemplaar, een Honda Sabra 750, kocht ik in november. We hadden de volgende dag een motortocht met de club. Ik heb het nog nooit zo koud gehad als die dag. Op mijn tweede Honda, een Pacific Coast, heb ik pas echt leren rijden.”

Met drie ongevallen –„gewoon glijschade”– en dertien motoren verder behoort Arne tot de meest ervaren rijders van zijn vereniging. De belangrijkste les: „Je merkt in het verkeer hoe kwetsbaar je bent. Automobilisten zien me vaak over het hoofd, ondanks dat ik op een rode motor rijd en reflectiekleding draag. Je bent een smal object, dus ze kijken langs je heen.”

Deel 2 van een korte serie interviews over motorrijden.